Quince

- Witaj, najpiękniejsza- słodki oddech mężczyzny owionął moją twarz.

- Cześć- odpowiadam sucho, zapinając górny guzik koszuli. Facundo próbuje skraść mi pocałunek, lecz odchylam głowę w bok- chłopak natrafia na moje ucho.

- Nie masz humoru?- pyta figlarnie, przybliżając swoją twarz do mojej.

- Nie.- mówię krótko i odwracam się na pięcie. Conte z osłupieniem wpatruje się w moje plecy. Po chwili podbiega do mnie i łapie mnie za ramię.

- Kochanie, co się stało?- pyta, stając naprzeciwko mnie. Odwracam wzrok.

- Nic się nie stało- mówię, chociaż te słowa na kilometr śmierdzą brzydkim kłamstwem.

- Chodzi o wczoraj?- pyta, a ja prycham rozzłoszczona. Brawo, Sherlocku! Nie ułatwiam mu zadania i wciąż milczę. Nie wiem czemu, ale jestem na niego zła. Andrzej mógł zarwać noc tylko po to, żeby mi pomóc. A facet, z którym jestem teoretycznie w związku nie potrafił tego dla mnie zrobić? Miałam mętlik w głowie. Niby Facundo był wspaniałym chłopakiem, wspierającym, czułym, spontanicznym. Ale to wczorajsze zdarzenie utwierdziło mnie w przekonaniu, że to chyba jeszcze nie jest ten etap, kiedy mogę na nim polegać. A może po prostu byłam zbyt wymagająca?

- Wiesz przecież, że mam następnego dnia trening. To było coś poważnego?- zapytał zatroskany.

- Nie, dałam sobie z tym radę. W końcu od czego ma się przyjaciół?- zadałam retoryczne pytanie, patrząc na niego wyzywająco.  Facundo przybrał minę zbitego psa, lecz ja nie mogłam tak nagle przestać się na niego gniewać- jeszcze nie teraz. W trakcie naszej rozmowy, która odbywała się przy moim gabinecie, przez wąski korytarz snuł się z wolna Andrzej, z podkrążonymi oczami. Był cały rozczochrany i praktycznie słaniał się na nogach. Nie przeszkodziło mu to jednak, aby uśmiechnąć się do mnie promiennie i puścić pawie oczko. Odwzajemniłam uśmiech- chociaż w taki sposób mogłam mu podziękować za wczoraj. Wronka zniknął za zakrętem, a ja znów spojrzałam na Argentyńczyka.

- Mam dużo pracy- mruknęłam i odwróciłam się do niego plecami. Tym razem nie odważył się już mnie zatrzymać.

***

Tyle czarowania, kokietowania, czułych słówek… A to wszystko teraz na nic! Ten pieprzony Andrzejek wszystko rozsypuje. Mogłem jednak wyjść z tej imprezy i jej pomóc. Albo chociaż udawać, że mam grypę. A teraz? Teraz jestem na straconej pozycji. Gabriela się obraziła, a cały misternie knuty plan runął. Chociaż… Czym ja się martwię? Żadna kobieta jeszcze nie oparła się urokowi Facundo Conte. I żaden stary znajomy nie przeszkodzi mi w zdobyciu tej dziewczyny! Popłaszczę się trochę, zaproszę ją na kolację i znów oszaleje na moim punkcie… Dźwięk telefonu rozlega się w mojej kieszeni. Jestem już w domu, właśnie zdjąłem buty i kurtkę.

- Cześć kochanie, co słychać?- odzywam się po angielsku. Jasna cholera, nie cierpię tego języka.

- Hej dziubasku! Czemu się nie odzywałeś?- pyta, a ja w oczach wyobraźni widzę, jak robi obrażony dzióbek i zabawnie marszczy nos.

- Mnóstwo ciężkich treningów- przecież, wiesz jak jest- odpowiadam, wlewając wrzącą wodę do kubka z kawą. Siadam na kanapie i daję Helenie swobodnie szczebiotać przy moim uchu. Włączam laptopa i przeglądam dzisiejsze nowości ze świata. Co jakiś czas wtrącam pojedyncze słówka, aby nie obraziła się za to, że jej nie słucham. Myślami jednak jestem gdzie indziej- rozmyślam o Gabrieli i o tej dziwnej relacji między nami. Jest piękna, pociągająca, intrygująca… Jestem trochę rozdarty między tym co mam zamiar zrobić, a tym, co powinienem. Mam już dziewczynę, po co pakować się w coś jeszcze? Ale chcę ją mieć, tylko dla siebie. Chcę, żeby była tylko moja, chcę ją wreszcie poznać w całej okazałości. Zresztą, do końca sezonu zostało jeszcze pół roku, czy nie można się trochę zabawić? Przecież Helenka nie musi się o niczym dowiedzieć…

***

- A może dałabyś się zaprosić na kolację?- chodzi za mną cały dzień, wciąż wymyślając coraz to nowe pomysły na spędzenie wieczoru.

- Och, przestań wreszcie za mną łazić!- warczę zirytowana i zatrzaskuję drzwi do swojego gabinetu. W Argentynie chyba wszyscy mężczyźni uważają, że „nie” znaczy „tak”, a „spadaj” „weź mnie, jestem twoja”*. Facundo nic nie robi sobie z mojej ostentacyjnej odmowy i niewzruszony wchodzi do pokoju.

- Przestanę, jeśli się zgodzisz- mruczy, a ja przewracam oczami.

- Bądź po mnie o osiemnastej. A teraz, mam naprawdę mnóstwo pracy- patrzę na niego ze zbolałą miną, a on uśmiecha się promiennie.

- Do zobaczenia!- wykrzykuje i cały w skowronkach wychodzi z gabinetu. Wymęczona, opieram głowę na wezgłowiu fotela. Nie wiem czemu, ale naprawdę nie mam ochoty się z nim spotykać. Czuję, że ta randka śmierdzi czymś na kilometr.

Mimo to zaczynam się przygotowywać już godzinę przed czasem. Włosy związuję w wysoki kucyk, maluję oczy, pociągam usta błyszczykiem. Zakładam zielony golf i czarną, dopasowaną spódnicę. Do tego wybieram czarne szpilki i rajstopy w finezyjny wzorek. Gdy piję z kartonu resztkę soku jabłkowego, rozlega się pukanie do drzwi. Spoglądam na zegarek- jest pięć minut przed czasem. Otwieram drzwi, z nieco wymuszonym uśmiechem przyjmuję darowany kwiatek, zamykam dom na klucz i schodzę po schodach. Facundo niczym piesek na smyczy idzie za mną. Otwiera mi drzwi do samochodu. Wsiadam i w milczeniu słucham, jak odpala silnik. Jedziemy dziesięć minut bez słowa. Conte zatrzymuje się w maleńkiej restauracji w centrum Bełchatowa. Zamawiamy spaghetti i rozmawiamy o nieistotnych rzeczach, jak stare, małżeństwo. Gdzieś zniknęła ta fascynacja, ja nadal jestem podejrzliwa i pełna obaw. Mam wrażenie, jakby Facundo wyłączył swój urok, wiedząc, że nie musi się już o mnie starać. Na dodatek, zamiast myśleć o nim, wspominam wczorajszy wieczór z Andrzejem i szukam pomysłów na to, jakby mu się odwdzięczyć za tę ogromną przysługę, którą dla mi oddał. Latynos najwyraźniej zauważa moją mentalną nieobecność, gdyż od razu po zjedzeniu posiłku proponuje wyjście na spacer. Okazuje się, że ta przechadzka to po prostu wycieczka do monopolowego po butelkę słodkiego wina.

- Piękna noc dzisiaj, prawda?- zagaja, spoglądając w niebo. Gdy idę jego przykładem i unoszę głowę do góry, moim oczom ukazują się tysiące migoczących gwiazd.

- Rzeczywiście, zachwycający widok- przyznaję i mimo tego, że chcę zabrzmieć entuzjastycznie, mój głos zdradza ukryty dystans. Mam do niego tyle pytań… Gdzie był tego wieczoru, gdy chciałam poprosić go o pomoc? Z kim rozmawiał, gdy byliśmy kilka dni temu u niego w mieszkaniu i oglądaliśmy film? Przeprosił mnie wtedy i wyszedł do drugiego pokoju. Po zakończonej rozmowie udawał rozluźnionego, lecz ewidentnie unikał mojego pytającego wzroku. Tyle myśli tłukło mi się po głowie, ale nie byłam w stanie zapytać o nic. Szłam więc w ciszy u jego boku i podziwiałam ten chłodny, listopadowy wieczór. Gdy wsiedliśmy do samochodu Facundo przybrał skupioną minę- najwyraźniej bardzo mocno się nad czymś zastanawiał. Po kilku minutach zatrzymał się na pustym parkingu. Spojrzałam na niego zdziwiona.

- Wolę, gdy masz rozpuszczone włosy- powiedział, a ja nie potrafiłam tego odebrać jak komplementu- ton jego głosu był zbyt władczy.

- Tak mi wygodnie- odparłam, mrużąc zdezorientowana oczy. Facundo spojrzał na mnie, a w jego oczach dostrzegłam dziwny błysk.

- Co cię łączy z Wroną?- zapytał, zaciskając ręce oburącz na kierownicy

- To przesłuchanie?- zdziwiłam się, krzyżując ręce na piersiach. Conte głośno wypuszcza  powietrze z płuc.

- Po prostu mi odpowiedz.- żąda, a ja zaczynam się bać. Jest jakiś obcy w swoich gestach, nie poznaję osoby, z którą spędzałam ostatnio tyle czasu. Czyżby pokazywał mi właśnie swoją drugą twarz?

- Jesteśmy dobrymi przyjaciółmi- odpowiadam w końcu na zadane pytanie. Argentyńczyk najwyraźniej nie jest usatysfakcjonowany.

- A kiedyś?- drąży, a ja zdenerwowana oblizuję spierzchnięte wargi.

- Kiedyś byliśmy parą- mówię ze stoickim spokojem, starając się opanować szybsze bicie serca. Czuję, jak adrenalina zaczyna krążyć w moich żyłach. Co się dzieje? Przecież nie powinnam czuć strachu, nie zamierzałam stąd uciekać. Więc czemu moje mięśnie spięły się, gotowe na natychmiastowy sprint?

- Czujesz coś do niego?- pyta znowu, a ja czuję się jakbym była na komisariacie.

- Nie.-szepczę, chociaż nie jestem wtedy w stanie spojrzeć mu w oczy. Facundo zaciska zęby.

- W takim razie mi to udowodnij.- rzuca, a ja otwieram szerzej oczy.

- Niby jak?- pytam, marszcząc czoło

- Udowodnij tutaj, teraz.- dodaje, a mnie cały koloryt odpływa z twarzy.

- Żartujesz- wielka gula staje mi w gardle, a tętno przyspiesza. Oby nie zamknął drzwiczek od samochodu, oby ich nie zamknął… Jego spojrzenie sugeruje, że mówi całkowicie poważnie. Odpina pas i rozsuwa zamek w mojej kurtce, wciąż świdrując mnie wzrokiem.

- Nie ma mowy.- odsuwam go od siebie. Jestem przerażona, mam wrażenie, że gdy będę trochę mniej stanowcza, to będzie gotowy mnie uderzyć.- Odwieź mnie do domu.

- Nie- syczy, próbując wrócić do przerwanej czynności. Łapię go jednak za nadgarstki i wykręcam. Gdy byłam małą dziewczynką, ojciec jeszcze mieszkał z nami. Nauczył mnie kilku chwytów samoobronnych, w razie gdybym znalazła się w takiej sytuacji.  Facundo jęknął z bólu.

- Odwieź mnie do domu- wycedziłam stanowczo. W myślach obmyślam plan ucieczki.

- Nie- powtarza, jakby to była jakaś pieprzona mantra. W jego oczach płonie niezdrowy ogień.

- W takim razie sama pójdę. A jeśli mnie nie wypuścisz, zacznę krzyczeć- mówię, a on nic nie robi sobie z moich słów. Gdy chcę otworzyć drzwi on łapie mnie za ramię. W samochodzie rozlega się głośny plask, a na policzku przyjmującego pozostaje czerwony, palący ślad. Zszokowany i wściekły patrzy na mnie rozszerzonymi źrenicami. Chyba ten cios nieco go otrzeźwił. Wychodzę z samochodu i zatrzaskuję za sobą drzwiczki. Facundo odjeżdża z piskiem opon, zostawiając mnie na nieoświetlonym, brudnym parkingu. Oddycham ciężko, nadal przerażona i zszokowana. Ocieram pot z czoła i staram się uspokoić. Kim był człowiek, z którym właśnie zakończyłam konwersację? Gdzie się podział ten czuły i opiekuńczy mężczyzna, który zajmował moje myśli przez ostatni miesiąc? Łzy zaczynają strumieniem płynąć po moich policzkach, rozmazując misternie tworzony makijaż. Idę wzdłuż drogi, w kierunku w którym odjechał Facundo. Gdy po dziesięciu minutach marszu znajduję sklep, wyjmuję telefon i dzwonię po taksówkę. Roztrzęsiona  i zziębnięta wsiadam do auta. Kierowca patrzy na mnie zatroskany- trafił mi się starszy, przemiły pan, właściciel szczerych, niebieskich oczu.

- Wszystko w porządku?- pyta, a ja próbuję wytrzeć tusz, który rozmazał się na moich policzkach. Kiwam tylko głową i wycieram oczy podarowaną przez niego chusteczką.- Na pewno nie zadzwonić po pomoc? A może do kogoś z rodziny?- dopytuje się, a ja uśmiecham się pokrzepiająco, jakby to on był w potrzebie, nie ja.

- Dziękuję, ale poradzę sobie, naprawdę- odpowiadam, chociaż po jego minie wnioskuję, że nie jest do końca przekonany.

- Mam córkę w twoim wieku- zagaduje, a ja uśmiecham się delikatnie- Ruda i denerwująca, ma to po mojej żonie. Zawsze musi postawić na swoim…- wzdycha, a ja zaczynam z zaciekawieniem przysłuchiwać się jego wywodowi- Ostatnio przyprowadziła do domu chłopaka. Jakiś punk, metal, czy Bóg wie co. Tunele w uszach, kolorowy irokez, cały ubrany na czarno. Wyglądał jak paw! Ani się wysłowić, ani zażartować nie potrafił… Ech, szkoda gadać- wyjaśnił, a ja zachichotałam, wyobrażając sobie takiego osobnika w porządnym domu, gdzie robiąca na drutach mamusia ogląda wiadomości, a tata czyta gazetę. – A ciebie, kto tak skrzywdził, biedactwo?- pyta, a ja spuszczam wzrok.

- Nieco różnił się wyglądem od amanta pańskiej córki, ale wart jest chyba tyle samo- mruknęłam, błądząc wzrokiem po karoserii autka.

- Facetami nie warto się przejmować. Ładna z ciebie dziewczyna, kiedyś na pewno znajdziesz tego właściwego. A może nawet już go znasz?- zastanawia się, a ja uśmiecham się krzywo.- O, już jesteśmy- dodaje, a ja otwieram torebkę w poszukiwaniu portfela.- Zabierz to, dziecko- odsuwa moją dłoń, gdy chcę mu podać banknot dwudziestozłotowy.- Życzę ci szczęścia w miłości!- mówi na odchodne z dobrotliwym uśmiechem.

- Dziękuję, przyda się. Oby pańska córka znalazła sobie kogoś lepszego niż ten metalowy paw- odpowiadam, uśmiechając się ciepło. Zamykam za sobą drzwiczki i wchodzę na klatkę schodową. Czym prędzej zapalam światło. Gdzieś z tyłu głowy czuję irracjonalny lęk, że on będzie stał pod moimi drzwiami. Widzę jego rozpalone oczy, wściekłe spojrzenie wywiercające dziurę w moim mózgu. Odetchnęłam z ulgą, gdy upewniłam się, że klatka i mieszkanie są puste.  Dwukrotnie sprawdzam, czy zamknęłam drzwi. Zdejmuję szpilki i kurtkę. W łazience przebieram się w piżamę i myję zęby. W łóżku okrywam się kołdrą po czubek głowy i pozwalam słonym łzom swobodnie płynąć. Łkanie ustaje dopiero po godzinie, gdy moje oczy są zbyt suche by wydusić z siebie choćby kroplę, a ja zbyt zmęczona, by dalej płakać. 

___________________________________________________________

Hej Robaczki! :) Piętnastka przyszła nadzwyczajnie szybko, gdyż w czwartek wyjeżdżam, a chciałam zrobić taki mały eksperyment, ale o tym potem :D Nienawidzicie mnie za ten rozdział, prawda? A ja Was uwielbiam! :D Bo to nawet nawet nie jest początek końca, to dopiero koniec początku tej historii, że tak się wyrażę :P

I teraz, sprawa pierwsza: Przypominam o konkursie :http://kibicowelove.blogspot.com/2013/08/konkurs-najlepsze-opowiadanie-2013-roku.html  , gdzie możecie głosować na ten oto blog, jeśli oczywiście chcecie :)

Sprawa druga: Jadę teraz na wakacje, jak już wspomniałam i będę 2 dni (!) w podróży. Dla mnie taka jazda samochodem bez muzyki to katorga, dlatego mam do Was prośbę: podsyłajcie mi swoje ulubione kawałki albo ulubione kawałki swoich znajomych, najlepsze Waszym zdaniem płyty i składanki. Wysyłajcie wszystko, może być pop, rock, rap, alternative, dubstep, trance, chillstep, ballady i jeszcze wszystko, o czym zapomniałam. Wierzę w Was! :D

I trzecia, ostatnia sprawa. Na wstępie pragnę zaznaczyć, iż nie zależy mi na ilości komentarzy, bo ogromnie cieszy mnie ta garstka czytelników, którymi jesteście Wy! :) Ale zauważyłam, że wiele osób robi tak na blogach, a ja wiem, że jest Was wielu, tylko po prostu się nie ujawniacie. Dajcie mi jakiś znak, że jesteście! :D Więc oto i oferta: Gdy na blogu będzie 20 komentarzy (nie liczę spamu) to dopiero wtedy dodam nowy rozdział. Jestem naprawdę ciekawa, ile Was jest! :) Wracam 25 sierpnia, ale to od Was zależy, kiedy pojawi się nowy rozdział. Całusy! :*