Dieciséis

Gdy się budzę, czuję tylko tępy ból głowy i mięśni. Otwieram oczy i z jednego sennego koszmaru muszę przerzucić się na ten drugi- rzeczywistość. Mimo tego, że w domu i na zewnątrz jest wyjątkowo ciepło, zakładam gruby sweter- w nim czuję się bezpiecznej. Jem płatki na mleku i oglądam wiadomości. Chociaż… „Oglądam”, to chyba złe słowo. Po prostu wpatruję się szklistymi oczami w ekran telewizora. Cała się trzęsę na myśl o pójściu do pracy, na myśl, że będzie tam On. Otulam się szczelniej obszernym swetrem i postanawiam stawić czoło temu problemowi. Na wszelki wypadek wkładam do torebki dawno zapomniany scyzoryk, który kiedyś zwędziłam bratu, gdy byliśmy jeszcze mali. Mam nadzieję, że nie będę musiała go otwierać. Zresztą, to absurdalne- Facundo nie zrobi mi nic w siedzibie klubu. Tak sądzę.

Siedzę w swoim gabinecie na fotelu. Z podkurczonymi pod brodę nogami, bujając się do przodu i do tyłu, zastanawiając się, czy to nie jest przypadkiem objaw choroby sierocej. Wtem rozlega się pukanie do drzwi. Nagle prostuję się jak struna i truchleję ze strachu.

- Proszę!- z moich ust wydobywa się cichy pisk, niczym u myszy. Z ulgą notuję, że do pokoju właśnie wszedł Andrzej. Opadam z powrotem na fotel i staram się uspokoić kołaczące w piersi serce.

- Cześć- odzywa się wesoło, siadając naprzeciw mnie.- Co słychać?- pyta, bawiąc się długopisem leżącym na biurku.

- Wszystko dobrze- odpowiadam, chociaż wiem, że jestem blada jak śmierć. Chłopak zmarszczył brwi.

- Wyglądasz przerażająco- mówi prosto z mostu, a ja krzywię się na jego słowa.

- Zapomniałam się dzisiaj pomalować- wyjaśniam z lekką dozą ironii, wydymając policzki. Endriu patrzy na mnie sceptycznie, lecz w końcu postanawia zmienić temat.

- Będę miał chrześniaka!- oznajmia z dumą, a na mojej twarzy pojawia się wątły uśmiech.

- Gratulacje- bąkam, starając się brzmieć radośnie.

- Wziąłem od Miguela wolne i dzisiaj wieczorem jadę do Warszawy na chrzest.- gdy to mówi, w mojej głowie zapala się mała lampka.

- Do Warszawy?- powtarzam niczym echo. On tylko pokiwał głową zadowolony.- Zabrałbyś mnie ze sobą?- zapytałam szybko, zanim moje drugie „ja” zdążyłoby zmienić decyzję.

- Nie ma sprawy, ale po co?- zdziwił się.

- Muszę przemyśleć kilka spraw, a w Bełchatowie jakoś nie potrafię. Może gdy odwiedzę dawne ulubione miejsca, to jakoś rozjaśni mi się w głowie- odpowiedziałam PRAWIE zgodnie z prawdą. Przecież w Warszawie nie będzie Facundo.

- Podjadę po ciebie o siódmej, spakuj się ładnie- wyszczerzył zęby w uśmiechu.

- Dzięki! Znowu ratujesz mi tyłek. Idę do Miguela poprosić o zwolnienie.- dodałam i niczym proca wyskoczyłam z pokoju.

Na hali właśnie kończył się trening- Andrzej wyszedł wcześniej, bo musiał kupić prezent dla swojego nowego syna chrzestnego.

- Miguel!- wykrzyknęłam i przetruchtałam pod siatką na drugi koniec boiska. Chłopacy rozciągali się po mini meczu. Hiszpan posłał mi pytające spojrzenie.

- Mogę wziąć sobie urlop na trzy dni? Mam trochę spraw do załatwienia.- wytłumaczyłam, robiąc minę smutnego szczeniaczka. Falasca o nic innego nie pyta, tylko wywraca oczami.

- Do dobra, już dobra. Ale w poniedziałek widzę cię na stanowisku!- grozi mi palcem, co nie jest wcale upomnieniem, bo uśmiecha się przy tym radośnie. Uwielbiam tego człowieka!

- Tak jest!- zasalutowałam i w nieco weselszym nastroju udałam się w stronę wyjścia. Na plecach czułam tylko palący wzrok jednego z zawodników. Zebrałam się na odwagę i odwróciłam głowę. Gdyby spojrzenie mogłoby zabijać, Conte już dawno leżałby trupem.

Gdy wróciłam do domu o osiemnastej, spakowałam się niemalże w ekspresowym tempie. Nie zadzwoniłam do mamy, żeby poinformować ją, że będę w stolicy. Mam zamiar wynająć pokój w hotelu. Może wpadnę do niej na godzinkę czy dwie. Zwarta i gotowa, z małą walizeczką przy drzwiach, siedziałam na kanapie oglądając powtórkowy mecz Resovii z Zaksą. Po kilkunastu minutach zdałam sobie sprawę, że to spotkanie już przecież widziałam, przerzuciłam się więc na snookera. Gdy zawodnik wbijał czerwoną bilę, z transu wyrwał mnie dźwięk dzwonka. Popędziłam otworzyć, po czym przywitałam się z Andrzejem. Mimo protestów wziął ode mnie torbę i zniósł ją na dół. Zamknęłam drzwi i ruszyłam za nim.

- Co ty tam wzięłaś, kamienie?- zapytał zasapany, wkładając walizkę do bagażnika. Udałam zdziwienie.

- Po prostu jestem bardzo przywiązana do swoich kuli do kręgli, to wszystko- uśmiechnęłam się figlarnie, a on parsknął śmiechem. Wsiedliśmy do samochodu. Tym razem w odtwarzaczu środkowego zagościł stary, dobry Queen.

- Przypadkowo zawsze trafiasz w mój gust, czy planujesz to za każdym razem z miesięcznym wyprzedzeniem?- pytam, zapinając pasy.

- Planuję- odpowiada, wyłamując palce.

- Paskudny nawyk- zauważam i po chwili zaczynam robić to samo. On tylko przewraca oczami.

- Ty mnie tego nauczyłaś!- wytknął mi, a ja udałam obrażoną.

- Po prostu jesteś bardzo podatny na wpływy- odbijam piłeczkę, a on kręci głową z udawaną dezaprobatą. Podróż mija nam na wesołym przekomarzaniu się, wspominaniu starych czasów i rozmowach o muzyce. Chociaż na chwilę mogę zapomnieć o Facundo.

- Gdzie się zatrzymujesz?- pyta Andrzej, gdy pijemy kawę na stacji benzynowej.

- Planuję złapać jakiś pokój w hotelu, nie chcę zawracać głowy mamie. A ty?

- To samo, bo u rodziców Tymka nie ma już miejsca.- odpowiada, a ja parskam śmiechem.

- Poważnie? Tymoteusz?- upewniam się, a on rozbawiony kiwa głową.

- W sumie to dobrze wyszło, jeśli mieliby córkę, to nazwaliby ją Izaura- mówi, a ja już żałuję małego Tymcia.

- Może znajomi będą mówili na niego Timon-  wybiegam nieco w przyszłość, próbując doszukać się jakiś plusów w tej sytuacji.

- Znalazłem hotel prawie w centrum Warszawy, może znajdzie się jeszcze jedna jedynka- zamyślił się, po czym wyjął telefon z zamiarem zarezerwowania kolejnego pokoju. Byłam mu za to bardzo wdzięczna, bo nie wiedziałam, czy znajdę coś wieczorem. Po jego telefonie ruszyliśmy w dalszą drogę.

Po kolejnej godzinie jazdy dotarliśmy do okazałego, kilkunastopiętrowego hotelu prawie w centrum miasta. Odebraliśmy klucze do dwóch pokoi na trzecim piętrze- siedemnastkę i osiemnastkę. Oboje mieliśmy wspaniały widok z okna- na zewnątrz rozciągała się warszawska panorama, wieczorem upstrzona milionami białych światełek.

- Słodkich snów!- usłyszałam tuż przy moim uchu- byłam zbyt zajęta wpatrywaniem się w migoczącą metropolię i nie zauważyłam, że wszedł do pomieszczenia razem ze mną.

- Dobranoc- odszepnęłam tylko, nawet się nie odwracając. Andrzej zamknął za sobą drzwi, a ja ponownie pogrążyłam się w rozmyślaniach. Zatrzasnęłam wejście prowadzące na balkon i schowałam się pod kołdrę. Po kilkunastu minutach wpatrywania się pustym wzrokiem w ścianę, w końcu zasnęłam.

_____________________________________________

MIŚKI! Nawet nie wiecie, jak się za Wami stęskniłam! Nawet ja jestem zdziwiona, że aż tak bardzo. I zaskoczyliście mnie ilością komentarzy i wejść (w trakcie mojej nieobecności licznik podskoczył aż o 1000!) I powinnam Wam to wszystko wynagrodzić dużo dłuższym i fajniejszym rozdziałem, bo ten kompletnie nic nie wnosi, ale obiecuję, że w następnym od nadmiaru akcji aż zakręci Wam się w głowie! Taką przynajmniej mam nadzieję! :)

A Chorwacja jest wspaniała i chyba mogłabym tam zostać. Serio, nigdy nie widziałam tylu przystojnych obcokrajowców NARAZ. Normalnie raj! A, no i widoki też ładne :P

I jak najszybciej postaram się nadrobić Wasze blogi, już dzisiaj się do tego zabieram.

I skoro tak dobrze nam idzie, to co powiecie na nowy rozdział za 22 komentarze? Ojej, moja pazerność aż mnie przeraża.

Do następnego kochane! :*