Veintiseis

(OSTATNI)

Po długich tygodniach bezgranicznego wysiłku, wreszcie byliśmy tak blisko tego, o czym marzył każdy od początku sezonu. Finał ligi włoskiej, a w nim Itas Diatec Trentino i Lube Banca Macerata. Najzagorzalsi kibice już od ponad godziny gromadzili się na hali i obgryzali paznokcie ze zdenerwowania. Ten mecz był meczem o wszystko- o prestiż i sławę na arenie narodowej, o honor i o status, który Trentino koniecznie chciało zachować. Zawodnicy dopiero co wyszli na płytę boiska i zaczęli się rozgrzewać. Na hali panowała atmosfera radosnego podniecenia i oczekiwania. Ja sama złapałam się na tym, że nerwowo stukam palcami o barierkę. Nagle do moich uszu dochodzi gwizdek sędziego- zaczyna się. Pierwsze szóstki wchodzą na parkiet, a ja już jak przez mgłę widzę całe widowisko. Patrzę głównie na Sebastiana i dla uspokojenia liczę jego ataki- siedemnaście skończonych, cztery bloki, jeden as- niebywała statystyka jak na środkowego. Jak to możliwe, że z taką skutecznością ataku daliśmy przeciwnikom doprowadzić do tie-breaka? Jest 11:7 dla gospodarzy. Nie przegramy tego, jestem pewna. Kibice zdzierają sobie gardła drąc się w niebogłosy, a ja siedzę w ciszy i patrzę- oniemiała patrzę, jak chłopaki tracą tę czteropunktową przewagę, jak Conte i Zajcew szaleją w ataku, jak Sokołov dostaje drugą czapę z rzędu. Już 14:11 dla gości. Publiczność zamiera, na hali nie słychać nawet szmeru zdenerwowanych głosów. Piłka setowa dla Maceraty. Conte zmierza pewnie na zagrywkę, a ja mam ochotę zamknąć oczy. Psuje, a cała sala wydaje z siebie głęboki oddech. Jest jeszcze nadzieja. Ratujemy się podwójnym blokiem, Parodi aż sapie ze złości, gdy piłka po jego ataku ląduje mu w okolicy kolan. Już tylko 14:13. Jeszcze tylko jedna piłka do obrony, uda nam się! Sokołov zmierza na zagrywkę, lecz trener Maceraty bierze czas dla wybicia przeciwnika z rytmu. Zdenerwowana zaciskam pięści. On niezbyt dobrze radził sobie z presją. Moje obawy są jednak zbędne- po przerwie Bułgar posyła dwa asy z rzędu. Tłum zaczyna głośno skandować jego imię, bo teraz to gospodarze mają piłkę setową. Tsvetan huknął tak, aż boisko zatrzęsło się w posadach, lecz Hubert Henno przyjął niemalże perfekcyjnie. Mamy wyblok, Colaci jakimś cudem wymuskuje tę piłkę niemalże z trybun, a ona trafia prosto w ręce Sintiniego. A on po tylu latach grania dobrze wie, co robi. Wystawia piłkę na środek, a Sebastian trafia prosto pod nogi Facundo Conte. To koniec, Trentino zdobywa Mistrzostwo Włoch. Kibice wpadają w dziki szał, tańczą, śpiewają, niektórzy nawet płaczą z radości. Siatkarze lokalnej drużyny rzucają się na siebie w przypływie bezgranicznej radości, trenerzy odrzucają image „poważnych pracowników” i oblewają szampanem głowy swoim podopiecznym. A ja siedzę wciąż na krześle, a wszystko dociera do mnie jakby z boku. Bo gdy Sole uderzał tę ostatnią w sezonie piłkę, ja uświadomiłam sobie coś naprawdę bardzo ważnego. Zrywam się jak oparzona z ławeczki i przepycham przez rozradowany tłum. Nie liczy się nic innego, mój wzrok szuka tylko jego. W końcu dopadam do jednej z barierek i przeskakuję przez nią, zupełnie nie zwracając uwagi na krzyczącego ochroniarza. Rozglądam się nerwowo po boisku, ale nigdzie nie mogę go znaleźć. Obracam się wokół własnej osi, wyciągam szyję jak tylko mogę, ale nadal nie widzę tej znajomej czarnej czupryny. Nagle wpadam prosto w jego ramiona, które przygarniają mnie do jego ciepłego ciała. Odsuwam go od siebie i kładę ręce na jego barkach.

- Sebastian, ja już wszystko rozumiem!- wykrzyknęłam rozgorączkowana, a jemu uśmiech spełzł z twarzy.

- Co takiego rozumiesz?- zapytał, marszcząc czoło. Odciągnęłam go w nieco cichszy zakątek, poza zasięgiem kamer.

- Posłuchaj mnie! Ja już wszystko wiem. Nie wierzę, że potrzebowałam tak dużo czasu, żeby wreszcie na to wpaść…- zaśmiałam się z niezmierną lekkością, a on nadal patrzył na mnie zdezorientowany. Jak dobrze było już podjąć tę decyzję!- Wiesz, że zawsze robię kawę dla dwóch osób? Nawet gdy jestem sama w domu to wszystko robię podwójnie. Tak bardzo przywiązałam się do mieszkania razem, że gdy wyjeżdżasz na mecze to zawsze śpię w twojej bluzie, żeby oszukać umysł, który już nie potrafi zasnąć bez ciebie. Za każdym razem gotuję się z zazdrości, gdy jakaś ładna Włoszka rozpoznaje cię na ulicy, zawsze wtedy mam ochotę tej biednej dziewczynie wydrapać oczy, mimo tego, że nic nie zrobiła. Podczas każdego meczu ogromnie się boję, że doznasz kontuzji, a po przegranym spotkaniu czasem jestem bardziej przybita niż ty! Kiedyś raz po treningu wróciłeś później do domu zrobiłam ci ogromną awanturę, pamiętasz? Tak się bałam, że coś ci się stało, bo gdy pomyślałam, jak życie byłoby bez ciebie puste, to miałam ochotę coś sobie zrobić. Pół godziny później wróciłeś, a ja rzuciłam się na ciebie krzykiem i z łzami, które wcale nie były spowodowane wściekłością- po prostu uświadomiłam sobie, jak bardzo jestem od ciebie uzależniona. To jest jak jakiś pieprzony narkotyk, a kiedy jesteś smutny to nagle cały świat robi się szary i bezwartościowy, rozumiesz? Nie mogę ścierpieć tego, że zostawiasz skarpetki na środku salonu, że krzywo wstawiasz naczynia do zmywarki… Ale gdy wracasz po ciężkim dniu i codziennie całujesz mnie w szyję, to wiem, że nie mogłabym przetrwać ani minuty ze świadomością, że nie ma cię przy mnie. I nie wiem, czy takie silne uczucia mogę określić tak prozaicznym i małostkowym słowem jak „miłość”, ale jeżeli te wszystkie emocje oznaczają właśnie miłość, to bez zastanowienia mogę powiedzieć, że kocham cię najbardziej na świecie.-

Moje oczy zaszły łzami, które wartkim strumieniem popłynęły po policzkach. Sebastian wpatrywał się we mnie oniemiały, najwidoczniej przyswajając wszystkie informacje.

- Te amo- szepnął poruszony, a potem chwycił moje uda, pozwalając mi opleść swoje nogi wokół jego bioder. Złożył na moich ustach pocałunek, a ja wreszcie mogłam poddać się temu uczuciu w całości. Koło nas zaczęły błyskać flesze, złaknieni nowego materiału fotografowie robili nam zdjęcia. A my trwaliśmy tak zaciekle, zupełnie nie zwracając uwagi na otaczający nas świat. Kompletnie nic nie było ważne- prawie trzy tysiące par oczu zwróconych w naszą stronę, to, że najprawdopodobniej będziemy na okładce jutrzejszego wydania La Repubblica jako symbol zwycięstwa, ani to, że Conte właśnie chciał zabić nas mrożącym krew w żyłach wzrokiem. Nie liczyło się nic, tylko my dwoje. Już nie musiałam szukać dalej- znalazłam tego jedynego, który pozwolił mi zrozumieć czym jest miłość.

___________________________________________________________

To jest już koniec. Pozwolicie, że zostawię tę część bez komentarza?

Za jakiś tydzień pojawi się epilog, a przed świętami startujemy z Mroźną Rosją.

Przepraszam, że tak długo mnie nie było i że Was tak zaniedbałam- jutro wszystko nadrabiam, bo mam wolne.

Przepraszam, kocham, czekam na Waszą opinię :*