Veinticinco

Miał czelność stać tutaj, uśmiechać się tym swoim obleśnym uśmiechem i patrzeć na mnie, świdrować mnie wzrokiem, jakby miał ochotę… Odgoniłam złe myśli. Czułam tylko obrzydzenie. Obrzydzenie i coraz większy strach. Czemu w pokoju obok zrobiło się nagle tak głośno? Nikt nie mógł usłyszeć naszej wymiany zdań. Wielka gula stanęła mi w gardle, nie mogłam nawet krzyknąć. Przełknęłam głośno ślinę, przygotowując się na tę ewentualność.

- Co ty tu robisz?- warknęłam, próbując wydostać się z zasięgu jego ramion. Zrobił krok do przodu.

- O to samo miałem zapytać ciebie, kochanie- położył rękę na moim udzie, a ja aż wzdrygnęłam się z obrzydzenia.

- Zabieraj te obślizgłe łapska- wyrwałam się, a on uśmiechnął się szyderczo. Co ja w nim kiedyś widziałam?

- Ale się harda zrobiłaś, żabko! Podobasz mi się taka…- szepnął, próbując mnie pocałować. Zrobiłam unik. W oczach Facundo dostrzegłam gniew.- O nie, tak się nie będziemy bawić…- mruknął, zaciskając zimne dłonie na moich nadgarstkach. Jęknęłam z bólu.

- Zostaw mnie, w pokoju obok jest mnóstwo osób. Dorwą cię- splunęłam prosto w jego twarz, a ten gest jeszcze bardziej go rozsierdził.

- Ty mała suko…- syknął, a ja zacisnęłam zęby. Czemu nie mogłam wezwać pomocy? Strach zawiązał gruby sznur wokół moich przerażonych strun głosowych. Gdy Conte przymierzał się do wymierzenia mi policzka, w kuchni zapaliło się światło. Chłopak zamarł w pół ruchu, widząc, jak zmierza do niego Sebastian. Nagle wszystko zwolniło, jak w stopklatce. Jeszcze nigdy nie widziałam go tak wściekłego. Rozszerzone nozdrza i żądne krwi oczy, usta wykrzywione w tragicznym grymasie. Zacisnął prawą dłoń w pięść i się zamachnął. Conte zatoczył się do tyłu, a z jego łuku brwiowego spłynęła krew. Sole nie mógł się uchronić przed kolejnym ciosem. Otarł szkarłatną ciecz spływającą z kącika ust i zamachnął się jeszcze raz. Gula w gardle wreszcie ustąpiła.

- POMOCY!- wrzasnęłam, ile miałam sił w płucach. Głośne kroki zlały się z przerażającym odgłosem łamanej kości. Argentyński przyjmujący osunął się na ziemię, przewracając przy tym kuchenne krzesło. Krew lała mu się z nosa, a półprzymknięte oczy wpatrywały się z nieskrywaną zawiścią. Wkrótce potem się zamknęły. A Sebastian stał nad nim, dyszący, zakrwawiony. W jego oczach szalała żądza zemsty. Do pokoju wbiegli kolejno Emanuele, Simone i Ivan, wszyscy z oczami jak pięciozłotówki. Parodi pospieszył ocucać nieprzytomnego Argentyńczyka, a Zajcew dopadł do Sebastiana. Ten machnął tylko ręką na znak, że wszystko w porządku. Powoli się uspokajał.

- Zadzwońcie po karetkę- rzucił niedbale do Birarelliego, posyłając pogardliwe spojrzenie leżącemu na podłodze Facundo. Podszedł do mnie, objął delikatnie ramieniem i powoli zaprowadził do sypialni. Wciąż byłam w szoku. To wszystko działo się tak szybko! Bastian posadził mnie na brzegu łóżka, a sam przykucnął obok i ujął moją twarz w dłonie.

- Nic ci nie jest?- zapytał z troską w głosie, wyraźnie zmartwiony. Pokręciłam głową.

- Twoje usta…- szepnęłam, dotykając jego przeciętej dolnej wargi.- Opatrzę to- zerwałam się z łóżka, lecz on złapał mnie za nadgarstek.

- Nic mi nie jest.- odparł, usadzając mnie z powrotem.

- Przecież widzę!- znów próbowałam się wyrwać.

- To może poczekać- zapewnił, opierając twarz o moje kolana. Był taki abstrakcyjnie mały i przytłoczony sytuacją, że miałam ochotę otulić go niczym małe dziecko. Podniósł głowę. W jego oczach nie dostrzegłam nic, prócz strachu i bezgranicznej troski.

- To dobrze, że ten sukinsyn nic ci nie zrobił…- wyszeptał, ściskając mocniej moją dłoń.

- Szkoda, że nie mogę tego samego powiedzieć o tobie- westchnęłam, wolną ręką gładząc go po włosach.

- Wiedziałem, że byłaś w związku z jakimś Latynosem, ale do jasnej cholery, czemu nie powiedziałaś mi, że to gość, który jest powołany razem ze mną do reprezentacji?!

- Jakoś wypadło mi z głowy…- wyjaśniłam, próbując jakoś zniwelować swój strach.

- Mniejsza z tym. Nie mam pojęcia, jakim cudem on się tu znalazł!- chłopak zerwał się nagle jak oparzony, dając upust emocjom.- Gdybym tylko go spotkał jeszcze raz…- cały aż drżał, tym razem to ja próbowałam go uspokoić.

- To i tak nic by nie zmieniło- stwierdziłam rozsądnie- Teraz na pewno wie, gdzie jego miejsce- dodałam, chociaż w moim głosie sama usłyszałam nutkę zwątpienia.- Wracajmy do domu- poprosiłam, a on bez szemrania spełnił moją prośbę. Ostatnim tego wieczora autobusem dotarliśmy do mieszkania. W łóżku Sebastian objął mnie w pasie, a ja oparłam głowę na jego torsie. Chłopak po kilku minutach zasnął, a ja przez bardzo długi czas biłam się z myślami. W moim ciele nadal buzowała adrenalina, która powoli ustępowała miejsca zmęczeniu. Facundo mnie śledził, czy nasze spotkanie było tylko przypadkiem? Chociaż bardziej niż to, spokoju nie dawała mi postawa Sebastiana, który zachował się iście po rycersku. Nigdy w życiu nie widziałam go w takiej furii. Sprawiał wrażenie, jakby bez skrupułów mógłby urwać przyjmującemu łeb, za ten jeden dotyk, za to, że podniósł na mnie rękę. A potem tak po prostu dał mu w pysk i oberwał- dla mnie. Bo się o mnie troszczył, bo o mnie dbał? Bo ciągle się mną opiekował? Bo chyba tak mogłabym nazwać tę nieznaną dotąd sytuację, w której on poświęca swoje zdrowie dla jakiejś tam dziewczyny. Poświęca je dla mnie.

Miesiące mijały nam w niesamowitej symbiozie, żyliśmy ze sobą w taki sposób, jakby było nam to pisane od lat. Jego obecność sprawiała, że czułam się szczęśliwsza i bardziej spełniona. Nawet zbierając jego skarpetki z podłogi, a potem drąc koty o to, czyj to obowiązek sprzątać za „królewiczem”- mój, czy jego własny. Nastał marzec, nie było czasu na nic, nawet na nasze przekomarzanie- zaczęły się play offy, a z ogromu pracy prawie się z Sebastianem nie widywaliśmy. Ja zwiększyłam obroty jako klubowy psycholog, bo nastała pora na terapie grupowe odnośnie radzenia sobie z presją oraz sesje indywidualne. Miałam lekki zawrót głowy, bo przychodzili do mnie wszyscy- wszyscy, oprócz Bastiana.

- Czemu omijasz mój gabinet szerokim łukiem?- zapytałam podczas jednego z nielicznych wieczorów, gdy siedzieliśmy na kanapie i oglądaliśmy telewizję. W normalnych warunkach już od godziny chrapalibyśmy grzecznie w łóżku, lecz chłopaki dostali dzień wolnego przed ćwierćfinałowymi meczami z Perugią.

- Mam cię na co dzień, poza tym, nie czuję zbyt wielkiej presji- wzruszył ramionami i zaczął bawić się moimi włosami.

- W Internecie czytałam, że jesteś bardzo impulsywnym graczem i nie bardzo radzisz sobie ze stresem.- wyznałam, nieco rumieniąc się z powodu tych detektywistycznych zapędów. Sebastian zaśmiał się cicho.

- Śledzisz mnie?- posłał mi figlarny uśmiech, aby pokazać, że wcale się nie gniewa.- Kiedyś tak było, ale teraz jest zupełnie inaczej. Nie mam problemów z presją- odparł ze stoickim spokojem wypisanym na twarzy.

- A co takiego się nagle zmieniło?- zaciekawiłam się, nie bardzo wierząc w jego zapewnienia.

- Mam wrażenie, że to dzięki tobie. Po prostu gdy pomyślę o tym, że jesteś przy mnie i mnie wspierasz, całe napięcie gdzieś ulatuje. Jesteś moją szczęśliwą maskotką!- zażartował, wtulając policzek w moje włosy. Uśmiechnęłam się delikatnie. Zabawne, bo ja czułam dokładnie to samo. Mimo tej sielanki bałam się każdego dnia, że coś zacznie się psuć. Bałam się, że znowu znudzimy się sobą, że to „coś” między nami nagle pryśnie jak mydlana bańka. A co, gdy znowu zapyta, czy go kocham? Przecież ja nadal sądzę, że miłość nie istnieje i chyba nic tego nie zmieni. Nawet tak wspaniały facet jak Sebastian.

___________________________________________

Możecie się na mnie obrazić, zwyzywać, czy co tam chcecie. Mam bardzo pracowity czas aktualnie w szkole i poza szkołą, poza tym rodzinnie też dużo rzeczy się nawarstwiło. Dzisiaj informuję tylko na fejsie.

Wiem, że obiecałam, że wszystko ponadrabiam, ale musicie mnie zrozumieć. Chcę już skończyć tę historię, żeby zrobić sobie kilka tygodni przerwy i wejść ze świeżą siłą w nowy projekt, który jest nieco luźniejszy i wprost nie ocieka obleśną miłością, jak ten tutaj.

Wymarzłam okropnie dzisiaj stojąc w poczcie sztandarowym, chyba znowu będę chora.

Pan Tadeusz jest głupi, a gdy jadę na Łuczniczkę, to zawsze trafiam na emocjonujące spotkania, tak jak to piątkowe z Zaksą.

Jeszcze raz przepraszam. Wiem też, że oglądalność spadnie, ale nie mogę na to poradzić.

Matko, nieskładnie bardzo dzisiaj. Przepraszam, dziękuję, dobranoc :)