Veintitrés

Ta nocna kawa to był naprawdę zły pomysł. Głupia myślałam, że gdy dodam do niej nieco mleka, to kofeina w ogóle się nie odezwie. A tak, liczyłam już sześćset osiemdziesiątą trzecią owcę i krew zalewała mnie z bezsilności. Niechciane myśli tłukły się po mojej głowie niczym rój wściekle brzęczących os, a ja za nic nie mogłam się od nich odpędzić. Mama, Facundo, Oskar, Andrzej, Tata, Maciek, macocha, Karol… Co chwila w umyśle pojawiały się nowe twarze, a każda z nich była powodem do zmartwień. Jak młodszy brat radzi sobie bez wsparcia siostry? Czy mama nie martwi się o mnie, gdy dzwonię tylko raz na trzy tygodnie? Jak ojciec czuje się po tym, jak uświadomiłam mu zdradę? A może Conte przejrzał na oczy? Ciekawe, czy Andrzej za mną tęskni. Albo Maciek. Albo Karol. Nie potrafiąc znieść tych obijających się o czaszkę myśli, zdenerwowana podniosłam się z łóżka i na palcach ruszyłam do sąsiedniego pokoju. Usiadłam na skraju łóżka Argentyńczyka i wsłuchiwałam się w jego miarowy oddech.

- Sebastian…- szepnęłam, lekko trącając jego ramię. Głośno mlasnął i otworzył lewe oko.

- Już rano?- zapytał, głosem tłumionym przez poduszkę.

- Nie. Nie mogę spać- jęknęłam żałośnie, a on otworzył drugie oko. Odchylił kołdrę i przesunął się na drugi koniec łóżka.

- No to wskakuj- zaproponował, a ja bez szemrania ułożyłam się koło niego. Strasznie zmarzły mi stopy.- Ale masz zimne macki!- wzdrygnął się, na co wypięłam mu język.

- A ty jesteś brzydki!- odparowałam, kładąc się plecami do niego. Zaśmiał się prosto w moje jeszcze wilgotne po kąpieli włosy.

- Felices sueños - szepnął mi na dobranoc i dłonią otoczył mnie w talii. Ułożyłam głowę na poduszce i zamknęłam oczy. Jego ciepły, słodki oddech działał na mnie uspokajająco. Zasnęłam chyba po trzydziestu sekundach.

Nie wiem jak to się stało, ale po tygodniu łóżko w moim pokoju było zupełnie niepotrzebnym meblem zajmującym mieszkanie. Oboje z zaskoczeniem uznaliśmy, że dużo lepiej śpi nam się razem, bo nie mamy wtedy żadnych problemów z zaśnięciem. Poza tym, jaka to oszczędność pościeli! Jakimś trafem przeszliśmy z tym do porządku dziennego i żadnemu z nas nie wydawało się to w żadnym stopniu dziwne.

Pewnego styczniowego poranka obudziłam się w łóżku sama. Sebastian najpewniej był już na rehabilitacji, co później wywnioskowałam po zostawionej na jego poduszce karteczce. Wstałam i zagotowałam kawę w czajniku- z przyzwyczajenia, jak zawsze dla dwóch osób. Zabawne, że ostatnio wszystko robiłam dla nas, nie dla siebie. Musiałam się powstrzymać, żeby nie zrobić sobie podwójnej liczby kanapek i rozłożyć drugiego nakrycia przy stole. Naprawdę osobliwie było nie jeść razem śniadania. Spojrzałam na zegarek. Była dziewiąta, a Sole zazwyczaj zaczynał leczenie dopiero o jedenastej. Zdenerwowana postukałam palcami o blat stołu. Przecież nie miałby mnie po co okłamywać, prawda? Zresztą, to jego życie. Czym ja się martwię? Po dwóch godzinach, gdy posprzątałam po śniadaniu, odprawiłam poranną toaletę i ubrałam się odpowiednio do nastroju, drzwi otworzyły się z trzaskiem.

- Hola, Bella!- przywitał się Bastian, na co ja odpowiedziałam cichym mruknięciem. Naprawdę wciągnął mnie program przyrodniczy dotyczący wędrówek słoni. Zgasił światło palące się w łazience, które zapomniałam wyłączyć. Podszedł do telewizora, oparł się o kanapę i położył brodę na czubku mojej głowy.

- Co słychać?- zapytałam, nie odrywając wzroku od ekranu.

- Nic szczególnego, skończyłem rehabilitację- mruknął, bawiąc się moimi włosami. Gwałtownie odwróciłam się w jego stronę.

- Naprawdę? To wspaniale!- wykrzyknęłam uradowana, lecz po chwili uśmiech zupełnie zniknął mi z twarzy. To przecież oznaczało, że musimy się pożegnać, bo on wraca do Włoch, a ja najprawdopodobniej do Polski. Mieszkanie było zbyt drogie, żebym mogła je utrzymać sama. Zresztą… Bez niego to już nie będzie to samo.

- Za tydzień wyjeżdżam.-oznajmił ze strapioną miną. Przez kilka minut wpatrywaliśmy się w siebie w głuchej ciszy. Zabawne, tak bardzo się przywiązałam, że na chwilę obecną nie dopuszczałam do myśli tego, że kiedyś nasze drogi się rozejdą.- Co powiesz na ostatnie tango?- zapytał ze smutnym uśmiechem, a ja nagle zapomniałam o wszystkim, a moim ciałem wstrząsnął przyjemny dreszcz. Ale… Czy to miało sens? On odjeżdżał, nasze drogi się rozchodziły. Poza tym, byliśmy tylko przyjaciółmi. A tamten wieczór w Akademii Tańca był tylko jednorazowym wyskokiem. Więc czemu stałam teraz na środku pokoju, patrząc jak wkłada płytę do odtwarzacza i ustawia numer piąty? Czemu nie ruszyłam się z miejsca, gdy chwycił moją dłoń, a drugą rękę położył na plecach? A gdy wcisnął PLAY, nie liczyło się już nic. Tylko nasze ciała, złączone w namiętnym tańcu. Krążyliśmy po pokoju zacięcie, nic nie robiąc sobie z dzwoniącego telefonu, brzęczącego telewizora, czy tego, że ja miałam a sobie spodnie od dresu i rozciągniętą bluzkę, a on bosymi stopami szurał po dywanie. Byliśmy już tylko my i kolejne piosenki, wszystkie wylane tęsknoty, chwile niepewności i zwątpienia. Każdy uśmiech, każdy dotyk, każde zmierzwienie włosów i każdy pstryczek w nos. Nie wiadomo kiedy pełne pasji tango przerodziło się w namiętne i coraz bardziej zachłanne pocałunki. Miłość nie istnieje, miłość nie istnieje. Więc czemu tak bardzo go pragnę? Mojego najlepszego przyjaciela, którego zawsze traktowałam jak najukochańszego misia z dzieciństwa, do którego mogłabym się przytulić w każdej trudnej dla mnie chwili. Najlepszego przyjaciela, z którym razem myłam zęby codziennie rano, śpiewając przy tym piosenki z ulubionych musicali, jadłam każdy posiłek, dzieliłam się każdym sekretem, oglądałam brazylijskie telenowele, jadłam lody czekoladowe i podczas oglądania horrorów chowałam się w jego ramionach. Najlepszego przyjaciela, z którym spałam w jednym łóżku. Przyjaciela, którego uśmiech od jakiegoś czasu przyprawiał mnie o szybsze bicie serca, jego dotyk, który- mimo tego, że tak częsty- nie był tym, którego chciałam. Łapczywymi ruchami zdarłam z niego T-shirt, a on zręcznie pozbył się mojej koszulki i spodni. Stopniowo przenosiliśmy się do jego sypialni. W amoku nie zwracaliśmy uwagi na nic. Nie przeszkadzało nam to, że był środek dnia, że stłukliśmy lampkę nocną, że zarwało się łóżko. Byliśmy tylko my i nic nie było w stanie tego zatrzymać. Mam nadzieję, że sąsiedzi mieli taki sam stosunek do naszych głośnych jęków. Kochaliśmy się z ogromną pasją, jakby to miał być nasz zarówno pierwszy jak i ostatni wspólny raz. Moje długie paznokcie zostawiały krwawe smugi na jego plecach, a jego silne dłonie były w każdym miejscu na moim ciele. W naszych pocałunkach było tyle chciwości, sprawialiśmy oboje wrażenie, jakbyśmy czekali na ten moment całe życie albo- takie było moje wrażenie- odkąd pierwszy raz spojrzeliśmy sobie w oczy, wtedy, w kieleckim barze. Chwilę największego uniesienia osiągnęliśmy niemal jednocześnie. Po wszystkim opadliśmy wyczerpani na poduszki. Zarwane łóżko jęknęło głośno w proteście, na co wybuchliśmy głośnym śmiechem. Sebastian odnalazł ręką moją dłoń i przyciągnął mnie do siebie, po czym z uśmiechem pocałował w czoło. Odpowiedziałam całusem w kącik ust. To wszystko było takie… Nasze, własne. Wspólne.

Przez następne dni nie odstępowaliśmy siebie na krok, nie licząc ostatnich dwóch badań Sebastiana, w czwartek i piątek. W niedzielę mieliśmy się rozstać. Piątkowego popołudnia jak co dzień wszedł do domu o piętnastej, a ja jak co dzień siedziałam na kuchennym blacie i rozwiązywałam krzyżówkę. Podszedł i objął mnie w pasie, obdarowując pocałunkami moją szyję. Żaden mężczyzna nie trafił nigdy w ten czuły punkt, żaden nie całował mnie w ten sposób. Żaden z nich nie miał o tym pojęcia. A on? On wiedział od razu, czuł, jak drży całe moje ciało, gdy po raz kolejny muska ustami moje ucho, zmierzając językiem coraz niżej i niżej, w końcu zatrzymując się na obojczyku i jadąc znów do góry.

- Jak ci minął dzień?- zapytał, nie przerywając tej czynności.

- Zanim przyszedłeś, to myślałam, że dobrze, ale teraz mogę uznać, że beznadziejnie- odparłam, odwracając się i wplatając palce w jego włosy. Znów połączyliśmy się w gorącym pocałunku.

Jak to w końcu jest z tą miłością? Przecież miłość nie istnieje. Jest przyzwyczajenie, pożądanie, jest zazdrość, jest przywiązanie i poczucie empatii. Więc czemu nie potrafię tego Sebastianowi powiedzieć? Bo boję się odrzucenia? Bo nie chcę, żeby cierpiał? Ale kiedyś to powie, powie, że mnie kocha. I co ja mu na to?

- Kocham cię- szepnął, gdy w końcu oderwaliśmy się od siebie. No, to wywołałam wilka z lasu. Chłopak  nie patrzył na mnie wyczekująco, nie czekał na odpowiedź. Wszystko zobaczył w moich oczach.- I nie mów, że miłości nie ma- dodał, przyciskając palec wskazujący do moich ust.- Ja ci pokażę, że jest. Bo ty mnie kochasz. Tylko jeszcze o tym nie wiesz.- wyjaśnił, a ja przybrałam smutną minę.

- Za dwa dni się rozstajemy, jaki jest sens to ciągnąć?- zapytałam płaczliwie.- Wyjedziesz, a ja znowu będę porzucona. I znów będę potrzebowała mnóstwa czasu, aby zagoić nowe rany. A potem znów kogoś spotkam. I on też mnie zostawi. Czy to nie jest błędne koło?- prawie krzyczałam, a w moich oczach pojawiły się łzy. Łzy pełne goryczy, żalu i bezradności. Tak bardzo chciałam, żeby ze mną był…

- Nigdy cię nie zostawię- szepnął, opierając czołem o moje czoło.

- Nie mów tak- wyrwałam się, gdy próbował chwycić moją dłoń- To tak samo puste słowa jak „Kocham Cię”.- chłopak ciepłymi pocałunkami starł słone krople spływające po policzkach. Ostatnio płakałam aż za często.

- W takim razie obiecuję ci tylko to, że nie rozstaniemy się w niedzielę.

- Jak to?- zapytałam, nie wykazując cienia entuzjazmu. Oczekiwałam raczej odpowiedzi „Bo wyjeżdżam we wtorek”, aniżeli czegoś lepszego.

- Bo mam dla ciebie niespodziankę- oznajmił z tajemniczą miną, cmokając mnie w czoło.

____________________________________________________

Misiaki! Zaniedbuję Was strasznie i ogromnie mi z tego powodu wstyd. Dzisiaj wszystko nadrobię!

Nie mam zamiaru robić ograniczeń komentarzy, rozdziały będą się pojawiały najprawdopodobniej w weekendy, postaram się co tydzień. Zostały nam jeszcze tylko 3 części i epilog, wiecie? Ale przypominam, że w trzech rozdziałach naprawdę wiele może się zdarzyć...

Przepraszam jeszcze raz i mam nadzieję, że będziecie się ujawniać, mimo tego, że limit komentarzy jest zniesiony- źle się czułam, tak Was szantażując :D

A gdy skończymy, to serdecznie zapraszam na coś nowego, zupełnie innego, idealnego na zbliżającą się zimę. Innymi słowy po zakończeniu un-poco-de-amor zapraszam Was serdecznie na mojego nowego bloga:  bardzo-mrozna-rosja.blogspot.com - na razie możecie zapoznać się z głównymi bohaterami, którzy na stronie już są.

Całusy! :*
Ah, no i jeszcze coś bardzo ważnego! Dziękuję ogromnie Faith za ten rekord, który chyba rzeczywiście ustanowiła, jeśli chodzi o długość komentarza. Dla takich chwil chce się pisać! :D