Veintiún

Wpatrywałam się osłupiała w mojego rozmówcę, praktycznie nie mogąc wydusić słowa z powodu szoku, jakiego doznałam.

- Dokąd z tobą polecę?- zapytałam w końcu, a Sebastian wywrócił oczami.

- Do Brazylii!

- Żartujesz?- chciałam się upewnić, ale on tylko chwycił moje ramiona i potrząsnął.

- Gabi, Brazylia! Słońce, plaża, kamienny Jezus, karnawał… Mam odziać się w bikini z piór i zatańczyć, żebyś wreszcie zrozumiała?- odparł nieco już wyprowadzony z równowagi. Ja wciąż wpatrywałam się w niego z oczami wielkimi jak pięciozłotówki, nie rozumiejąc kompletnie nic.

- Ale… Skąd ten wariacki pomysł? Znamy się zaledwie od dwóch dni!- wytaczam argumenty, chociaż z tego skołowania nie wiem, czy są słuszne, czy też nie.

- Oboje jesteśmy singlami, tak?- kiwam nieznacznie głową, przeczuwając Bóg wie co- Nie patrz tak na mnie i daj mi skończyć!- gani mnie Sole i powraca do przerwanego wątku- Oboje jesteśmy samotni, ty przeżyłaś swoje ze swoim byłym, ja też miałem pewne problemy ze swoją dziewczyną- skrzywił się nieznacznie na samo jej wspomnienie, lecz niewzruszony moim milczeniem, mówi dalej- Nie mamy pracy, bo ja leczę kontuzję barku i jestem wolny do końca sezonu. Potrzebuję kogoś, kto pomoże mi się uporać z troskami i ty też potrzebujesz kogoś takiego. Możemy się wspierać nawzajem! Nie widzisz tutaj samych korzyści?

- Dlaczego akurat Brazylia?- zapytałam nagle, starając się nie dopuścić do tego, aby ten plan zadziałał. W mojej głowie jednak wiedziałam, że to może być albo wspaniałe rozwiązanie albo totalna klapa. Ale czy warto było zaryzykować?

- Zawsze chciałem się nauczyć tańczyć sambę- wyznał nieco zarumieniony, a ja wybuchnęłam śmiechem.

- Skoro tak…- przygryzłam dolną wargę- w mojej głowie aż huczało od głosów „za” i „przeciw”, a ja nie potrafiłam określić, których jest więcej. – Kiedy wyjeżdżamy?- zapytałam, a Argentyńczyk obdarował mnie szerokim uśmiechem.

- Jutro?- strzelił, a ja głośno wypuściłam powietrze z płuc.

- Muszę odebrać rzeczy z Bełchatowa, pojedziesz ze mną?- Chłopak kiwnął głową i zamyślił się nieco.

- Będziesz chciała pogadać ze swoim byłym?- pyta, a ja nerwowo wyłamuję palce.

- Nie, to już skończony rozdział- odpowiadam zdecydowanie i uśmiecham się do niego.- Ale muszę porozmawiać z kilkoma innymi osobami, złożyć wymówienie w pracy… Trochę to potrwa- przygotowuję go na najgorsze, a on marszczy brwi zamyślony.

- Masz Animal Planet?- zwraca się do mnie, a ja zdziwiona automatycznie odpowiadam twierdząco.- Więc poczekam, aż wszystko załatwisz.

Dwie godziny później Bruno wchodzi do domu. Zastaje nas w pokoju, całym zawalonym ciuchami Sebastiana- pomagam mu się pakować, a on nie może znaleźć jednego swojego adidasa, którego, jak twierdzi „zostawił przed drzwiami i pewnie jakieś piekielne siły go zabrały”

- Co tu się dzieje?- pyta zdziwiony Romanutti, drapiąc się po głowie. Nie wiem, jak było przed moim przyjazdem, ale najwidoczniej Sebastian robił wiele dziwnych rzeczy, bo przyjmującemu nagle odechciało się słuchać, machnął na nas ręką i zniknął w kuchni. Po chwili jednak wrócił, a ja miałam wrażenie, jakby ukradł lampkę Pomysłowemu Dobromirowi i teraz świeciła mu się nad głową.

- Już wyjeżdżasz?- zapytał, a Bastian spojrzał na niego rozkojarzony. Mruknął coś w potwierdzeniu i zanurkował pod łóżko w poszukiwaniu zaginionego buta.- A co z…- zawahał się i spojrzał na mnie, po chwili uciekając wzrokiem.

- Gabrysia zabiera się ze mną- odpowiada i po chwili zaczyna przeraźliwie kaszleć- najwyraźniej Bruno nie zawracał sobie głowy odkurzaniem w niewidocznych dla oka zakamarkach.

- Co?!- wykrzyknął Romanutti, odsuwając mnie na bok i wynurzając przyjaciela spod kłębów kurzu- Musimy pogadać- oznajmił poważnie i zaciągnął go do kuchni, zupełnie ignorując moje istnienie.

- Co ty sobie wyobrażasz?- stłumiony szept dobiega z pomieszczenia obok, a ja zirytowana wywracam oczami. Czy ten facet naprawdę myśli, że jak odejdzie trzy metry dalej to nie będzie go słychać?

- O co ci chodzi?- zapytał Sebastian, przybierając groźny ton.

- Sprowadzasz pijaną laskę do mojego domu, znasz się z nią dwa dni, a teraz chcesz z nią jechać na inny kontynent?!- argentyński przyjmujący ruga go od góry do dołu, a ja w tej chwili muszę przyznać mu rację- w tej chwili rzeczywiście brzmi to bardzo nieodpowiedzialnie.

- Daj spokój, po prostu oboje dużo przeszliśmy i jedziemy na wakacje, jak para znajomych- odpowiada swobodnie chłopak, a Bruno aż sapie ze złości.

- Myślisz, że załata dziurę po Francesce?- warczy, a ja czuję, jak atmosfera w kuchni robi się coraz gęstsza.

- Nic nie myślę- odpowiada, a w jego głosie wyczuwalna jest bardzo duża dawka jadu.

- Właśnie, nie myślisz!- Bruno już zupełnie nie panuje nad emocjami i zaczyna krzyczeć- Znalazłeś ją z facetem, na twoim łóżku. Tragedia, ale zdarzają się gorsze! Była zwykłą suką i dobrze, że ją nakryłeś- Romanutti aż splunął ze złości, lecz kontynuował swój wywód- ale to nie znaczy, że masz się zachowywać jak jakiś durny szczeniak, który ucieka od rzeczywistości!

- Wiem co robię- wycedził Sebastian, a bił od niego tak duży spokój, że niejeden posąg mógłby mu tego pozazdrościć. Jego towarzysz głośno westchnął. Chyba czuł, że decyzja już zapadła.

- Rób co chcesz. Ale pamiętaj, że cię ostrzegałem- dodał na odchodne i zamknął się w pokoju, szerokim łukiem omijając moją skurczoną z nadmiaru informacji postać. Po chwili wahania podeszłam do Sebastiana.

- Przepraszam- szepnęłam, kładąc rękę jego ramieniu. Chłopak patrzył z uporem w okno i najwidoczniej nie miał zamiaru się odwrócić.

- Bruno zawsze zachowywał się jak mój starszy brat. Chce mnie po prostu ochronić. Ale ja wiem, że nie ma przed czym- wreszcie odwraca się do mnie i uśmiecha się delikatnie.- Naprawdę zależy mi na tej sambie!- robi błagalną minę- I cieszę się, że znalazłem sobie partnerkę- dodaje, a ja parskam śmiechem.

- A sambę tańczy się w parach?- pytam zdziwiona, a on przewraca oczami.

- Oj, nieważne.

Czuję, że porywam się  motyką na słońce. Czy ja w ogóle wiem, co chcę zrobić? Ten pomysł jest kolejną ucieczką od problemów, którym jako dorosła i odpowiedzialna osoba powinnam sprostać. Ale jeśli mam wybierać między męczeniem się w pracy, unikaniem starych znajomych i samotnym oglądaniem wieczorami kanałów przyrodniczych, a palącym brazylijskim słońcem, plażą, piaskiem, tańcem i zabawą, to już wsiadam do samolotu i spieprzam stąd jak najdalej mogę. A teraz czekają mnie cztery bardzo ważne rozmowy- Z Maćkiem, Karolem, sztabem i ta ostatnia, która przeraża mnie za każdym razem, gdy tylko o  niej pomyślę. Jedziemy z Sole jego samochodem do Bełchatowa. Chłopak wesoło podśpiewuje soundtrack z musicalu Grease, a ja chociaż na chwilę mogę pośmiać się do rozpuku z jego miauczenia i zapomnieć o tym, co mnie czeka. Nawet nie orientuję się, gdy razem z nim śpiewam na cały głos tę „niecenzuralną” wersję Greased Lightning, tańcząc przy tym tak, jak na to pozwalają pasy bezpieczeństwa. Sebastian przylizał włosy „Na Travoltę”, a ja uderzyłam głową o deskę rozdzielczą, tak bardzo byłam rozbawiona. Gdy Sebastian zauważył, że rozmasowuję obolałe czoło, to zaczął śmiać się w niebogłosy, aż łzy zatańczyły w kącikach jego oczu.

- To nie jest śmieszne!- jęknęłam, trzymając się za głowę.- Masz coś zimnego?- zapytałam, rozglądając się po wnętrzu auta.

- Przykro mi maleńka, cały jestem gorący- poruszył brwiami i poprawił włosy, uśmiechając się zawadiacko.

- Palant!- walnęłam go w ramię, lecz po chwili śmiałam się razem z nim.

- U Travolty ten tekst działał…- mruknął strapiony, stając na światłach.

- Trochę ci do niego brakuje!- parsknęłam, podkręcając nieco głośność w radiu. Sole zrobił obrażoną minę i wyprzedził wolno sunący samochód przed nami.

- Gdzie dokładnie się zatrzymać?- zapytał po kilku minutach ciszy, a ja zamarłam z przerażenia.

- Już jesteśmy?- pisnęłam cicho, a on spojrzał na mnie kątem oka.

- Chcesz, żebym poszedł z tobą?- zaoferował się, ale ja pokręciłam głową.

- Muszę to załatwić sama. Na następnym zakręcie musisz skręcić w prawo, a chwilę później w lewo- poinstruowałam, z nerwów obgryzając paznokcie. Wysiadamy z samochodu, a ja z trzęsącymi dłońmi szukam klucza otwierającego drzwi do mieszkania. Otwieram je i wpuszczam Sebastiana do środka.

- Będę za jakieś dwie godziny- mówię, włączam mu telewizor i gdy mam zamiar wychodzić, on łapie mnie za nadgarstek i przyciąga do siebie.

- Poradzisz sobie- mówi, swoim uściskiem chcąc przekazać mi trochę pozytywnej energii.

- Mam nadzieję…- odpowiadam wtulona w jego koszulkę. Posyła mi jeszcze ostatni pokrzepiający uśmiech, zanim zdążę opuścić dom. Jako pierwszą wybrałam rozmowę z prezesem i Miguelem. Najpierw idę do tego pierwszego, składam wymówienie i przepraszam, chyba z tysiąc razy. Oferuję również na to stanowisko swoją koleżankę ze studiów. Prezes strapiony drapie się po głowie, ale uznaje, że skoro to „powody osobiste”, to nie może mnie zatrzymywać. Dziękuję mu i rozstajemy się w miarę przyjaznej atmosferze. Uff, pierwsze za mną. Teraz będzie już tylko gorzej! Miguel więcej pyta, bo zna mnie o wiele lepiej niż pan Piechocki. Każe mi usiąść na krzesełku, pogadać. Ale ja wiem, że jest zmęczony po pracy, a w domu czeka na niego żona z obiadkiem.

- Zobaczymy się jeszcze!- obiecuję i ściskam go na pożegnanie. Ten patrzy na mnie ze zgnębioną miną, ale nie śmie zatrzymywać. Chyba wierzy, że to co robię, jest słuszne. Wszyscy wierzą. Wszyscy oprócz mnie.

- Karol?- pytam, bo po drugiej stronie słuchawki odpowiada mi tylko cisza.

- Gaba! Słyszałem o tym, co się stało…- zaczyna, lecz ja go uciszam.

- Zgarnij Maćka i spotkamy się za piętnaście minut w tej kawiarence, co zawsze.- mówię i od razu się rozłączam. Naprawdę nie chcę rozwiązywać takich spraw przez telefon.

Stukam nerwowo o blat dębowego stołu, gdy nad moją głową pojawiają się dwa cienie.

- Cześć chłopaki!- chciałam zabrzmieć radośnie, lecz mniej szczęśliwym można być chyba tylko podczas bycia przejeżdżanym przez rozpędzony kombajn. Zawodnicy zasypali mnie masą zagadnień, przez pierwsze pięć minut zupełnie nie dając dojść do głosu.

- Co się działo?

- Słyszałem o tym, że odchodzisz…

- Facundo nie chce nic mówić, mówi, że zerwaliście!

- Wrona też milczy, jakby coś się między wami stało.

- Gaba, powiedz nam!

- Gabriela, nie zachowuj się jak dziecko, wytłumacz…- grad pytań sypię mi się na głowę, a ja czuję się niezmiernie przytłoczona przez tę dwójkę.

- Zamknijcie się wreszcie i dajcie mi dojść do głosu!- wrzasnęłam rozzłoszczona, a oni natychmiast ucichli. Kelnerka posłała nam ganiące spojrzenie i wróciła do wycierania szklanek.- Wyjeżdżam, odchodzę, znikam, uciekam… Nazwijcie to jak chcecie. Chciałam się z wami pożegnać osobiście. Pewnie wrócę do Polski za parę miesięcy, ale na pewno nie będę pracować w Bełchatowie.

- Ale… czemu?- spytał smutno Maciek, a jego oczy zrobiły się nagle zamglone. A Karol? Chyba po raz pierwszy w życiu widziałam go bez cienia uśmiechu na twarzy.

- Kilka spraw się pomieszało i muszę się nad nimi poważnie zastanowić- odpowiadam wymijająco, ale Kłos wcale nie jest usatysfakcjonowany.

- Conte, czy Andrzej?- patrzy mi prosto w oczy, ale ja wyjątkowo nie mogę wytrzymać jego spojrzenia.

- Nie mieszajcie ich do tego, to moja decyzja- odpowiadam, jakby to była wyuczona formułka. Maciek najwidoczniej pogodził się już z każdym moim słowem, bo kiwa smutno głową. Smutno, aczkolwiek ze zrozumieniem. Nie mogę tego samego powiedzieć o Karolu, bo ten wciąż uporczywie wpatruje się we mnie, jakby starał się odczytać moje myśli.

- Gdzie się wyprowadzasz?- zaciekawił się Muzaj, a ja przygryzłam dolną wargę.

- Na razie do Brazylii- mruknęłam, a oboje zrobili wielkie oczy.

- Sama?!- dociekał zdziwiony Kłos, a ja szukałam jakiegoś dobrego kłamstwa. Cholera, przecież nie mogę znowu ich oszukiwać!

- Ze znajomymi- odpowiadam, czując, jak policzki płoną mi od tej liczby mnogiej. Wybawia mnie jednak dźwięk telefonu Maćka. Odbiera, rozmawia chwilę ze zmarszczonym czołem, po czym się rozłącza.

- Muszę lecieć- krzywi się, a po chwili zwraca się do środkowego- Podwieziesz mnie?- pyta, a ja chce mu się rzucić na szyję z tej wdzięczności. Jeżeli Kłos chwilę by tu powęszył, to na pewno wyspowiadałabym mu się z całego swojego życiorysu. Chłopak niechętnie patrzy na mnie, to na swojego kompana.

- Idź, przecież spotkamy się jeszcze kiedyś!- ponaglam go, uśmiechając się wesoło, chociaż wciąż czuję narastającą gulę w gardle. Wstajemy, a oboje rzucają się na mnie i zamykają w bardzo szczelnym uścisku. Wychodzą, machając mi niczym para niedorozwiniętych jeszcze przez pierwsze dwadzieścia pięć metrów, o mało co nie potrącając starszej pani z zakupami. Kręcę z uśmiechem głową i znów siadam na fotelu. Teraz czeka mnie ta najtrudniejsza rozmowa. Wykręcam numer i z sercem bijącym jak oszalałe czekam na jego głos.

- Słucham?- jego oschły baryton zmraża moje ciało i sprawia, że nie potrafię wydusić słowa.

- Andrzej…

- Czego chcesz?- warczy, a w moich oczach pojawiają się zły. Czyżby aż tak mnie znienawidził?

- Ja wiem, że nie chcesz mnie widzieć na oczy. Ale chciałam wszystko wyjaśnić, nie sprowadzając się do głupiej kartki papieru…- szepczę, widząc coraz mniej. Łzy niepohamowanie płyną po moich policzkach.

- Nie kochasz mnie, co jeszcze chcesz tłumaczyć?- pyta, a jego słowa wbijają mi się w serce niczym miliardy sztyletów.

- Wiele rzeczy mam ci do wyjaśnienia.- odpowiadam pewnie- Jeśli chcesz, to spotkajmy się w knajpce na rogu za kilka minut. Jeżeli nie przyjdziesz, zrozumiem- mówię i rozłączam połączenie. Minuty dłużą się w nieskończoność. Trzy, pięć, osiem, dziesięć, piętnaście… Dopiero dwadzieścia trzy minuty później, gdy zdążyłam zamówić już drugą kawę, słyszę dźwięk otwieranych drzwi. Andrzej wygląda, jakby miał na sobie maskę- usta ściągnięte w wąziutką linię, puste oczy, zaciśnięte zęby i ani cienia uśmiechu. Siada naprzeciw mnie i splata dłonie.

- Co masz mi do powiedzenia?- pyta, a ja czuję się jak na dywaniku u dyrektora.

- Chciałam cię przeprosić- mówię na wstępie, próbując spojrzeć mu w oczy. Czuję się jakbym rozmawiała z rzeźbą!- Tyle rzeczy zdarzyło się tamtego dnia, a wcześniej jeszcze więcej. Na początku nie myślałam racjonalnie, ale potem… Uświadomiłam sobie, że nie chcę cię traktować jako faceta na jedną noc! Zrozum, naprawdę nie chciałam cię zranić…- oczy znów mi się zaszkliły, ale czym prędzej wytarłam łzy rękawem. Nie chciałam płakać, pragnęłam załatwić to wszystko na spokojnie.

- Nie wyszło ci- odpowiada, a ja patrzę w górę, aby zatamować słone krople gromadzące się niczym wodospad w moich oczach.

- Nigdy nie wychodzi- śmieję się ironicznie i zaciskam zęby. – Chciałam cię tylko przeprosić i podziękować za wszystko, co dla mnie zrobiłeś. I chcę się jeszcze pożegnać.- Coś w nim drgnęło, przeskoczył jakiś trybik. Oczy nagle stały się bystre i spojrzały prosto na mnie.

- Wyjeżdżasz?- dziwi się, jakby to nie było jednoznaczne z pożegnaniem. Kiwam delikatnie głową i zakładam włosy za ucho.

- Dlatego chciałam rozstać się w pokoju, nie ciągnąc za sobą niewyjaśnionych spraw. Ja wiem, że już nigdy nie będzie tak jak dawniej, ale… Zależy mi na tobie, jako na przyjacielu. Możemy zacząć od nowa?- szepczę, a te słowa ledwo przechodzą mi przez gardło. Tak bardzo się boję, że odmówi! Wrona zastanawia się przez kilkadziesiąt sekund, które wydają się trwać latami. W końcu uśmiecha się nieznacznie i podnosi prawą dłoń.

- Cześć, jestem Andrzej- chwyta moją rękę, a ja znowu płaczę, płaczę, bo czuję ulgę, potworną ulgę, która sprawia, że mam ochotę wylecieć z kawiarni i wykrzyczeć, jak bardzo dziękuję za tę szansę.

- Gabrysia- odwzajemniam uścisk, a łzy płyną wartkim strumieniem po moich policzkach.

-Jak poszło?- spytał, obżerając się paczką chipsów, zapewne znalezioną w mojej szafce ze słodyczami.

- Nadzwyczaj dobrze- odparłam z uśmiechem, rzucając się na kanapę obok niego.- Nie powinieneś dbać o linię?- zapytałam, wpychając do ust pięć chrupek naraz. Oprócz śniadania i dwóch kaw nie miałam dzisiaj nic w ustach.

- Powinienem zapytać cię o to samo…- przyjrzał mi się sceptycznie, zapewne chcąc zahamować moje łakomstwo.

- Och, zamknij się! Jestem we własnym domu, mam prawo do jedzenia tego, co chcę!- odburknęłam, zabierając mu poduszkę z pod głowy.

- Za godzinę jedziemy na lotnisko- informuje mnie, a ja wciąż z pełną buzią zrywam się z sofy.

- Za ile?!- krzyczę rozhisteryzowana i niczym burza biegnę do swojego pokoju. Wyjmuję walizki i wrzucam tam wszystkie rzeczy z szafy, szuflad i łazienki. Pakuję się w ciągu czterdziestu minut, a Sebastian przygląda się temu rozbawiony, opierając się o framugę drzwi. Cały mój życiowy dobytek zmieścił się w dwóch walizkach. Dobrze, że zostawiłam w rodzinnym domu wszystkie pamiątki z dzieciństwa! Nijak bym się pomieściła, jeżeli miałabym zapakować tutaj wszystkie zdjęcia, misie i lalki.

- Gotowa?- zapytał Sole, spoglądając na mnie z uśmiechem. Dmuchnęłam w górę, próbując odgarnąć włosy z czoła- ręce miałam zajęte walizkami. Chłopak wziął ode mnie torby i kolanem otworzył drzwi wejściowe.

- Zostawię cię na chwilę samą z mieszkaniem- oznajmił, a ja pokręciłam głową.

- Nie trzeba. Nie mam żadnych miłych wspomnień z nim związanych- odparłam i zamknęłam dom, a klucze zostawiłam pod wycieraczką, tak jak obiecałam prezesowi.

- Gapią się na ciebie!- oskarżył mnie, a ja oderwałam wzrok od czytanego magazynu.

- Kto?- zapytałam niemrawo, wyrwana z transu. Byliśmy już na lotnisku w Łodzi, mieliśmy jeszcze pół godziny do wystartowania samolotu.

- Wszyscy ci faceci! Czuję się nieswojo- mruknął, mrożąc wzrokiem umięśnionego blondyna, uśmiechającego się lubieżnie.

- Może patrzą się na ciebie? Niezły z ciebie przystojniak.- zasugerowałam, przerzucając kolejną stronę gazetki. Sebastian tylko prychnął urażony i złożył ręce na piersi.

- Nie wiedziałem, że zabieranie cię łączy się z odganianiem napalonych osiłków- jęknął, przeczesując włosy palcami.

- Sam mi to zaproponowałeś!- wzruszyłam ramionami z uśmiechem, znowu zajmując się czytadłem. Dwadzieścia minut później gdzieś z góry rozległ się kobiecy głos, proszący pasażerów lotu do Rio De Janeiro o wejście na pokład. Wraz z podręcznymi bagażami ustawiliśmy się w kolejce.

- Ja od okna!- wykrzyknęłam i niczym małe dzieci zaczęliśmy się przepychać na swoje miejsce. Wtuliłam się w swoje siedzenie i z triumfalną miną spojrzałam na towarzysza. Miałam fotel tuż przy oknie i mogłam godzinami wpatrywać się w krajobraz nad nami. Środkowy przewrócił oczami i zajął miejsce obok mnie.

- Nad czym się tak zastanawiasz?- zapytał, gdy byliśmy już dobre dziesięć tysięcy metrów nad ziemią, a ja wciąż siedziałam przyklejona do szyby. Uśmiechnęłam się tajemniczo i odwróciłam głowę w jego stronę.

- Wiesz co? Chyba rozpoczynam w życiu nowy rozdział. I bardzo się cieszę, że to akurat ty jesteś jego częścią.

___________________________________________________________

MISIAKI! Przepraszam Was ogromnie! Nie dość, że nie zdążyłam dodać rozdziału na czas to jeszcze mam do nadrobienia tyle, że aż wstyd. Ale przecież wiecie, jak to jest- zaczęła się szkoła, jest mniej czasu, a mnie w tym roku wyjątkowo zależy na ocenach, bo przecież to świadectwo idzie w świat :D A jeszcze w poniedziałek miałam pierwszy taki "klubowy" trening, najpierw siłownia, a potem trzy godziny grania, a że to był pierwszy raz, to gdy wróciłam do domu po prostu walnęłam się na łóżko i nie wstawałam przez następną godzinę. Ale nie żałuję, bo coraz bardziej się wdrażam i przez te treningi poniedziałek staje się nagle bardzo wyczekiwanym dniem. I to przyjęcie, czyli coś, co było zawsze moją piętą achillesową wcale nie jest już takie straszne! :)

Dzisiejszy rozdział jest jaki widzicie, baaardzo długi, bo chciałam Wam nadrobić trochę tej mojej nieobecności. Jeśli nie uda mi się dzisiaj nadrobić Waszych opowiadań, to w weekend będę już miała wszystko obczajone. Obiecuję! :)

A tak z wiadomości aktualniejszych, to myślicie, że wygramy ten mecz z Bułgarią? Ja bardzo bym chciała i mam taką nadzieję, ale z taką formą, kiedy obawiamy się o mecze ze Słowacją, czy Turcją, to ja nie widzę na to realnych szans. + Ktoś tam na górze chyba wysłuchał moich głębokich, kilkumiesięcznych (!) modłów o zmianę rozgrywającego. I mam nadzieję, że Andrea to zauważył i w wyjściowej szóstce wystawi Fabiana. Chociaż nie mam nic do Łukasza Żygadły, bo naprawdę bardzo go lubię i jest wartościowym zawodnikiem, ale jak ktoś jest kurczę zupełnie bez formy, to chyba trzeba postawić na coś nowego, prawda? I szkoda mi bardzo patrzeć jak Misiek Winiarski jest bezradny w swoim przyjęciu. I mam nadzieję, że to tylko chwilowy spadek formy. Co myślicie? :)

Następny rozdział za 30 komentarzy :)

Całusy :*