Veinte

- Maciek?- zniżam głos do konspiracyjnego szeptu, chociaż wiem, że żaden z obecnych lokatorów nie potrafi zrozumieć moich słów.

- Gaba!- wykrzykuje, a ja słyszę odgłos tłuczonego szkła.- Dzwoniłem do ciebie ze dwadzieścia razy, już chciałem zgłaszać zaginięcie!- oznajmił zdenerwowany. W oczach wyobraźni widziałam, jak chłopak raz po raz niespokojnie przemierza salon, donośnie tupiąc.

- Wszystko w porządku- odpowiadam, skubiąc samotną nitkę mojego golfu- Musiałam wyjechać na trochę.

- Gdzie jesteś? Dzwoniłem nawet do Andrzeja, ale powiedział, że zniknęłaś- mówi, a ja na dźwięk imienia swojego „byłego najlepszego przyjaciela” przygryzam wargi aż do krwi.- Przyjechać po ciebie?- dodaje w końcu, a ja zachłystuję się powietrzem.

- Nie!- zaprzeczam szybko- Zostań w Bełchatowie. Niedługo wracam, muszę zabrać resztę rzeczy.

- Jakich rzeczy?- podchwycił Muzaj, a ja zacisnęłam zęby. Przecież nie mogę go okłamywać.

- Maciek, wyprowadzam się- szepczę, a odpowiada mi głucha cisza.

- Dokąd?- pyta bezbarwnym głosem, a ja głośno wzdycham.

- Jeszcze nie wiem- odpowiadam wymijająco.- Nie mówi nikomu, dobrze? Miguel jeszcze nie wie, że chcę się zwolnić.

- Ale Gabi, dlaczego…- słyszę głośne kroki zmierzające do salonu i nie pozwalam mu dokończyć.

- Muszę lecieć. Zobaczymy się za kilka dni, dobrze?- nie czekając na odpowiedź, rozłączam połączenie i rzucam telefonem o łóżko. Łzy wściekłości zaczynają płynąć po moich policzkach- znowu płaczę, a przecież obiecywałam sobie, że już nie będę, że się opanuję. Nie zdążyłam otrzeć słonych kropli przed przyjściem Sebastiana. Z szerokim uśmiechem niósł dwa talerze pełne różnobarwnych kanapek.

- Nie spaliłeś?- wychlipałam, starając się odwrócić jego uwagę od mojego fatalnego stanu.

- Nie- oznajmił z dumą, a gdy położył śniadanie na stoliku, nagle przybrał zdziwiony wyraz twarzy.- Bella, co się stało?- spytał, przysiadając obok mnie na łóżku.

- Wychodzę!- krzyczy z progu Bruno i głośno zatrzaskuje za sobą drzwi wejściowe. Chyba wybierał się na trening.

- Nic- burknęłam, próbując schować twarz w dłoniach. Nie chcę, żeby widział, jaka jestem słaba. Chłopak delikatnie odrywa moje ręce od rozpalonych ze złości na siebie policzków i chwyta za podbródek. Unosi go w taki sposób, aby móc spojrzeć mi w oczy. Uciekam wzrokiem.

- Czemu płaczesz?- pyta znowu, a ja odpowiadam mu pociągnięciem nosem.

- Bo moje życie osobiste jest ruiną- dodaję w końcu, siląc się na hardość. Zaciskam zęby i staram się zatamować wciąż płynące łzy.

- Chcesz o tym pogadać?- mam wrażenie, jakbym była u jakiegoś pieprzonego psychiatry, a absurdalność tej sytuacji sprawia, że czuję się jeszcze gorzej. Mimo to kiwam głową. Sebastian mnie nie pospiesza, patrzy tylko wyrozumiałym wzrokiem i czeka na moją opowieść.

- Mam już zacząć wymieniać?- zaczynam drżącym tonem, a Sebastian widzi, jak bardzo trzęsą mi się ręce. Chwyta moją dłoń i uśmiecha się pokrzepiająco- Prawie zgwałcił mnie mój niedoszły chłopak- z zazdrości o mojego najlepszego przyjaciela. Uciekłam od niego i o mało co nie przespałam się ze swoim najlepszym przyjacielem- tak, tym samym. Oboje są zawodnikami Skry, a ja jestem drużynowym psychologiem. Nie mogę tam wrócić, więc straciłam pracę. Odbiorą mi klubowe mieszkanie. Nie mam się gdzie podziać- żona mojego ojca mnie nienawidzi, a mama ma zbyt dużo problemów, żebym zwalała jej się na głowę. Straciłam cztery najważniejsze rzeczy w ciągu tygodnia- chłopaka, który i tak był wart funta kłaków, najlepszego przyjaciela, który był gotów zrobić dla mnie wszystko, satysfakcjonującą pracę i dach nad głową. Przeze mój obecny przyjaciel wyrywa sobie włosy z głowy, bo nie ma pojęcia, gdzie teraz jestem. A, no i zniszczyłam życie swojemu ojcu i jego rodzinie. Wczoraj.- dodaję, a gdy uświadamiam sobie, ile osób przeze mnie cierpi, z mojego wnętrza wydobywa się spazmatyczny ryk. Argentyńczyk nie mówi kompletnie nic, tylko wyciąga swoje muskularne ramiona i zamyka mnie w szczelnym uścisku. Zostawiam słone ślady na jego ubraniu, wciąż chlipiąc mu w ramię. On delikatnie buja się w przód i w tył, gładząc przy tym moje włosy. Dzięki jego dotykowi i niesamowitej woni perfum trochę się uspokajam.

- Będziesz miał mokrą koszulę- zauważam, unosząc nieco głowę. Ślady tuszu do rzęs szpetnie zdobią jego niebieską bluzkę.

- Nie szkodzi- odpowiada prosto w moje włosy, a ja zamykam opuchnięte oczy i pozwalam, żeby owionął mnie jego ciepły oddech. Siedzimy w tej pozycji jeszcze kilkanaście minut. Sebastian pozwala, abym ulżyła sobie poprzez wypłakanie się u jego boku. Czuję jak bawi się moimi włosami, z brodą ułożoną na czubku mojej głowy.

- Zgłodniałam od tego mazania się- mówię w końcu, a on śmieje się cicho. Odsuwa się na odległość jego długich ramion, a ja nagle czuję się gorzej- mam wrażenie, jakby zabrał ze sobą część mnie. Podaje mi wielgachny talerz pełen kanapek. Zjadam dwie i odstawiam naczynie.

- Dziękuję, że mnie wysłuchałeś- bąknęłam, wpatrując się w ścianę.

- Od czego są przyjaciele?- pyta po przełknięciu trzeciej kromki chleba. Uśmiecham się ciepło w odpowiedzi i zakręcam włosy na palec. Sebastian bardzo usilnie się nad czymś zastanawia- wskazują na to zmarszczone brwi  pokryte zmarszczkami mimicznymi czoło- Co powiesz na spacer?- sugeruje po zjedzeniu jeszcze kilku.

- Chętnie się przejdę. Muszę tylko doprowadzić twarz do stanu używalności- odpowiadam z udawanym śmiechem, a on patrzy na mnie sceptycznie.

- Nie musisz.

- Chcę.- wstaję i udaję się do łazienki. Tam pomalowałam oczy, podrasowałam policzki różem i ponownie rozczesałam włosy.

- Z gwiazdami filmowymi nie idę. Jeszcze nas paparazzi złapią- oznajmia niczym naburmuszony dzieciak, po czym siada na podłodze i składa ręce na piersi.

- Przestań pajacować!- upominam go i chwytam za rękę.- Jeszcze nie wiesz ile kosmetyki potrafią w moim przypadku zdziałać.

- Aż się boję- przewraca oczami i daje się pociągnąć w stronę wyjścia. Uderza nas chłód listopadowego południa. Ludzie spieszą się do pracy, samochody suną wolno po ulicy, a zdenerwowani kierowcy wyładowują swoją złość na klaksonach. Otulam się szczelniej szalikiem.

- Gdzie idziemy?- spytałam, próbując okiełznać włosy targane przez wiatr.

- Przejść się- odpowiedział pewnie i złapał mnie za nadgarstek. Szliśmy spokojnym tempem, a Sebastian sprawiał wrażenie osoby, która wie, gdzie idzie. Jednak po kilkunastu minutach łażenia krętymi uliczkami nagle przystanął i bezradnie złapał się za głowę.

- Zgubiłem nas- wyznał rozdzierająco, a ja wybuchnęłam niepohamowanym śmiechem. Miał taką słodką minę, a w połączeniu z jego potężną posturą dawała przezabawny efekt.

- No to wracamy- oznajmiłam z prostotą, a on spojrzał na mnie zdziwiony.

- Wiesz gdzie iść?

- Zapytamy kogoś o drogę- odparłam, a on pokręcił zdecydowanie głową.

- To przynosi pecha- powiedział poważnie, a ja parsknęłam śmiechem.

- Większego pecha już się nie nabawię. No chodź!- próbowałam wyciągnąć środkowego z tej ślepej uliczki, lecz on zaparł się mocno na nogach i oznajmił, że nigdzie się nie wybiera.- Dobra, więc ja zapytam kogoś o drogę, a ty tu poczekasz, okej?- postanowiłam pójść na kompromis i nie czekając na odpowiedź ruszyłam w poszukiwaniu przechodniów.

- Czekaj! Przecież nie zostawię cię samej- dogonił mnie, po czym złapał za ramię- Jeszcze się zgubisz.- dodał, a ja spojrzałam na niego ze zmarszczonym czołem. I to podobno kobieca logika jest nie do rozwiązania?- Wiesz co? Już pamiętam drogę- mruknął po kilkunastu sekundach marszu.

- Więc prowadź- odparłam rozbawiona. Ten chłopak zdecydowanie coś kombinował. Pokierował mnie do starej kamienicy, a potem kazał przecisnąć się przez wąski korytarz. Po chwili zrobił to samo, chociaż musiał włożyć w tę czynność trochę więcej wysiłku niż ja. Wyszliśmy na otwartą przestrzeń, a gdy rozejrzałam się dokładniej, to poznałam to miejsce- byliśmy przed klatką schodową prowadzącą do mieszkania Romanuttiego.

- Potrzebowałem tego spaceru- głośno westchnął i wypuścił powietrze z płuc. Pokiwałam tylko głową z aprobatą- Musiałem przemyśleć pewną ważną sprawę…- zaciął się i przez chwilę patrzył w przestrzeń.

- Jaką sprawę?- zaciekawiłam się. Bastian spojrzał na mnie z niemrawą miną i zmierzwił swoje kruczoczarne włosy.

- Gabriela…- przygryzł dolną wargę, spojrzał w niebo i znów odważył się zerknąć na moją twarz.- Polecisz ze mną do Brazylii?

______________________________________________

Hejka! Jak podoba Wam się ten zwrot akcji? Miało być niespodziewanie, nagle i nieoczekiwanie, mam nadzieję, że wyszło. Mówiłam przecież, że jeszcze będzie się działo? Krótko trochę, ale chcę to rozłożyć na kilka części, żeby na raz wszystkiego nie skończyć.

Wiecie, że już skończyłam pisać epilog? Wczoraj. Wyszedł taki beznadziejny, ale czuję, że nie mogę go zmienić. Nic w tej historii już nie chcę zmieniać, bo to trochę część mnie, dużo godzin w sumie spędziłam na rozmyślaniu o dalszych losach Gabrieli. Nie powiem Wam ile jeszcze rozdziałów zostało do końca, ale jesteśmy już całkiem blisko :)

Zupełnie nie mam czasu na czytanie opowiadań! Przez ten tydzień prawie nie zaglądałam na kompa, treningi, lekcje, nauka (już sprawdziany! i ten najgorszy- z chemii czeka mnie w środę!), zaraz dojdzie basen dwa razy w tygodniu, zumba i korepetycje. Jestem taka zalatana, że weekendy spędzam na leżeniu i nicnierobieniu, bo na inne sprawy mam już siły. Deszczowo, ponuro, szaro. Dlatego podsyłam Wam piosenkę, która w takie dni sprawia, że nagle zza chmur wychodzi słońce:

http://www.youtube.com/watch?v=cuM_um4NmVs :D

W ten weekend nadrobię wszystko, czego nie zdążyłam przeczytać w ten weekend. 

Przepraszam, dziękuję i całuję :*