Trece

- Pięknie dzisiaj wyglądasz- usłyszałam tuż przy uchu, gdy otwierałam drzwi do swojego gabinetu. Owionął mnie przyjemny dreszcz. Odwróciłam się i wyzywająco spojrzałam w oczy swojemu dzisiejszemu prześladowcy.

- Spadaj, wstrętny amancie- odparowałam, oblizując wargi. Spojrzał na nie i zmrużył oczy.

- Prowokujesz mnie- tknął mnie w ramię swoim długim, smukłym palcem.

- Skąd ten pomysł?- zapytałam niewinnie, unosząc brwi w udawanym zdziwieniu. Facundo zagotował się cały, widząc, że uśmiecham się do niego ponętnie.

- Jeśli zrobisz to jeszcze raz, to obiecuję, że po tym co JA zrobię, z tego twojego gabineciku nie pozostaną nawet fundamenty.- warknął ciągnąc mnie lekko za kucyk. Rozejrzałam się po korytarzu. Nadal byliśmy sami. Znów spojrzałam na niego spod wachlarza długich rzęs, a on tylko sapnął ze złości.

- W takim razie życzę ci miłego treningu- odparłam i odwróciłam się na pięcie. Gdy miałam zamykać drzwi, chłopak przesunął nogę w ich stronę, uniemożliwiając mi tę czynność. Spojrzałam na niego jawnie zdziwiona. Zdecydowanie ujął moją twarz w dłonie i pocałował w kącik ust.

- Tobie również życzę miłego dnia- powiedział, a ze mnie uleciała cała ta misternie planowana nonszalancja. Teraz stałam tak i patrzyłam na niego jak cielę w malowane wrota. Chłopak wyprostował się i przeczesał włosy palcami.- Dziewczyno, nawet nie wiesz jak bardzo mnie kusisz…- szepnął, po czym musnął wargami moje czoło. I zostawił, tak po prostu, na skraju szaleństwa.

W takim właśnie stanie zastał mnie Maciek Muzaj, który bezpardonowo wparował do pokoju i wymierzył we mnie oskarżycielsko palcem wskazującym.

- Jesteście razem!- wykrzyknął jak ktoś, kto rozwikłał zagadkę Trójkąta Bermudzkiego.- Czemu mi nie powiedziałaś?- zmienił ton na łagodniejszy, a jego oczy przybrały smutny wyraz. Ostatnio spotykaliśmy się bardzo często, żeby pogadać, ale zawsze tak wychodziło, że to on mi się zwierzał, a nie ja jemu.

- Maciek, spóźnisz się na trening…- zauważyłam speszona, przysiadając na biurku.

- Nieważne!- odparł z zawziętością, robiąc dwa kroki do przodu. Teraz, żeby patrzeć mu w oczy, musiałam wysoko zadzierać głowę.

- Czemu nic nie powiedziałaś?- ponowił pytanie, przybierając minę smutnego szczeniaka. Spuściłam wzrok.

- Nie lubię... Dzielić się emocjami. Nie chciałam cię obarczać jakimiś błahymi sprawami- wyjaśniłam, chociaż do końca to nie była prawda. Po prostu nie chciałam przyznać się przed samą sobą, że coś rzeczywiście łączy mnie z Facundo. Maciek w odpowiedzi tylko pokiwał smutno głową. Przez chwilę mierzyliśmy się spojrzeniami, lecz ja znów uciekłam wzrokiem. Chłopak chwycił moje dłonie w nadgarstkach.

- Wiesz, że zawsze możesz mi wszystko powiedzieć- szepnął, potrząsając moimi rękami.- Ja mówię ci o swoich problemach, a ty mi o twoich. Wyjaśniamy je razem i potem wszystko jest dobrze. Gabriela, na tym polega przyjaźń!- wyjaśnił, uśmiechając się pokrzepiająco. Odwzajemniłam gest z rozczuleniem- jeszcze nigdy na nikim nie mogłam tak bardzo polegać.

- Zmykaj na trening, bo przeze mnie dostaniesz burę od Miguela!- zakończyłam szybko tę ckliwą gadkę i klepnęłam go przyjacielsko w ramię. On ścisnął weselej moją dłoń i zniknął za drzwiami. Dobrze jest czasem poradzić się przyjaciela, a ja chyba będę się musiała tej sztuki szybko nauczyć.

Do końca dnia nikt na całe szczęście nie wpadł na pomysł, aby u mnie rozwiązywać swój naglący „psychologiczny problem”. W takim stanie, w jakim pozostawił mnie Facundo, ja sama potrzebowałam pomocy z zewnątrz. Snułam się po hali z idiotycznym uśmiechem na ustach, który co chwila starałam się maskować. Raz rozmyślałam nad wspaniałością życia, a chwilę później zbezczeszczałam się w myślach. Sama już nie wiem, która część mnie była bardziej realna, a która wydawałaby się być tylko iluzją. Taką właśnie, w połowie korytarza zastał mnie Karol. Na nieszczęście trafił na gorszą fazę, czyli tę pełną lęków, wahań i wątpliwości.

- Umarł ktoś?- zapytał niezbyt taktownie, przyglądając mi się spod uniesionych brwi. Zamrugałam kilkakrotnie, aby uwolnić się z letargu.

- Nie, skąd ten pomysł?- zapytałam, starając się, żeby mój głos nie brzmiał jak jęczenie zjawy z zaświatów. Chłopak położył sobie ręce na biodrach i przekrzywił głowę.

- Mów co się dzieje- zażądał, a ja nerwowo spuściłam wzrok. Bo co mu niby miałam powiedzieć? Że ten Facundo, z którego tak śmialiśmy się jeszcze tydzień temu… Że teraz chyba jesteśmy razem? W odpowiedzi pokręciłam głową i odwróciłam się na pięcie. Kłos złapał mnie za ramię, obrócił i zmrużył oczy.

- Coś ewidentnie jest na rzeczy- mruknął, przykładając mi dłoń do czoła- Nie, to nie gorączka.- dodał, drapiąc się po brodzie. Wywróciłam oczami i znów spróbowałam się odwrócić. Po raz kolejny mnie zatrzymał. Chwycił moją dłoń i przyjrzał się moim paznokciom. Zachowywał się jak doktor od siódmych boleści, a mnie zaczynało to poważnie denerwować. Wyrwałam rękę i spojrzałam na niego groźnie.

- Co ty wyrabiasz? Spieszę się- warknęłam, chociaż miałam jeszcze pół godziny wolnego. Karol uśmiechnął się tajemniczo i dał mi pstryczka w nos.

- Już wiem! Zakochałaś się!- wycelował we mnie palcem, a ja poczułam, że cała pąsowieję. Dla chłopaka był to widocznie świetny żart, jeszcze nie zdawał sobie sprawy, że trafił w dziesiątkę. Gdy nie odgryzłam się żadnym półsłówkiem, zmarszczył brwi. Kilkanaście sekund zajęło mu przyswajanie faktów. – Ale… jak to?- jęknął, a jego oczy zwiększyły się do rozmiaru spodków kosmicznych.- Kto to?! Andrzej?- zapytał, a ja prychnęłam i pokręciłam głową.- Maciek?- znów ten sam gest.- Paweł?

- Który?- odbiłam piłeczkę.

- Wszystko jedno!- wrzasnął rozhisteryzowany i potrząsnął moimi ramionami. Zaprzeczyłam.- Mój Boże…- zbladł, a jego usta zwęziły się w cieniutką linię- Ja?- spytał z przerażeniem w głosie.- Boże, co ja powiem Oli… Nie zrozum mnie źle, jesteś wspaniała, ale… Rany, co ja zrobię, muszę… Muszę…- jęczał, nie usłyszawszy nawet odpowiedzi.

- Nie ty, Karol!- skróciłam jego cierpienia. Kłos przystanął i otarł niewidzialny pot z czoła.

- Kamień z serca. Więc kto?- dopytywał się, a ja wciąż milczałam jak zaklęta. Chyba nagle jakiś trybik zakołował w jego głowie, bo czułam, jakby nad głową chłopaka zapalała się niewidzialna lampka- Conte?- wyszeptał, a gdy nie zaprzeczyłam, to aż otworzył usta ze zdziwienia. Stał tak przez jakiś czas, a ja nie wytrzymawszy parsknęłam śmiechem.

- Jak to jest możliwe?!- sapnął, wciąż patrząc na mnie rozbieganymi oczkami. W odpowiedzi wzruszyłam ramionami.

- Jakoś tak wyszło- poparłam ten gest krótkim zdaniem. Karol zacisnął zęby i pokręcił głową.

- O nie. Tak łatwo się nie wywiniesz. Idziemy na kawę, a ty mówisz mi jak się to wszystko potoczyło. Ja wszystko rozumiem, Gabi, ale… Latynos? Widziałaś ten jego śmieszny zarost?- zaczął zaciekle gestykulować, aby pokazać, jak bardzo wypaczony mam gust.

- Och, zamknij się!- warknęłam i pociągnęłam go za sobą do wyjścia. Jeszcze detektywistycznego oka Kłosa mi tu brakowało!

Dojście do kawiarenki zajęło nam aż piętnaście minut (po drodze mijaliśmy trzy inne, ale Karol był nieugięty, bo w tej pierwszej kasjerka kiedyś źle policzyła mu resztę, a pół roku temu w tej drugiej spotkał swoją byłą dziewczynę, a w ostatniej fotele były niewygodne). Zabawne, że zaprowadził mnie do tego samego miejsca, do którego regularnie przychodziliśmy z Maćkiem. Kasjerka spojrzała na mnie zgorszona i przewróciła oczami jakby chciała powiedzieć „ach, ci młodzi”. Zignorowałam ją i usadziłam Kłosa na fotelu. Zamówiliśmy po kawie i szarlotce. Gdy wertowałam kartę dań, Karol cały czas przyglądał mi się badawczo. Odłożyłam menu  i spojrzałam na niego wyzywająco. W odpowiedzi zaśmiał się tylko i przeczesał włosy palcami.

- Nie zwiedzie mnie ten fałszywy pancerz, mała- zachichotał, a ja chciałam dać mu w brzuch za tę „małą”. Chociaż, ze swoimi niecałymi 180 centymetrami wzrostu w porównaniu z nim rzeczywiście byłam dość filigranowa. W odpowiedzi prychnęłam gniewnie i zaczęłam uporczywie wpatrywać się w ścianę naprzeciw mnie. Chłopak wciąż rozbawiony, wyciągnął rękę i potargał mi całą, misternie tworzoną rano fryzurę. Sapnęłam wściekła i spojrzałam na niego jadowitym wzrokiem.- Mów, co i jak, albo policzysz się ze mną!- zagroził, machając rękami.

- Już się boję- mruknęłam sceptycznie. Mimo to, zaczęłam opowiadać. Po skończonej historii poznania z Facundo, (którą swoją drogą skróciłam do granic możliwości) Karol nadal nie był usatysfakcjonowany.

- Kochasz go?- zapytał, a ja prawie zakrztusiłam się kawą.

- Co to za pytanie?!- oburzyłam się, ganiąc go spojrzeniem.

- Jedno z wielu, które zadaje się zakochanej osobie. Kochasz go?- ponowił pytanie.

- Nie wiem- odparłam nieco ciszej, zgodnie z prawdą. Chłopak westchnął ciężko.

- A chcesz z nim być?

- Nie wiem…- szepnęłam, spuszczając wzrok.

- A on chce?- pytał dalej, a ja robiłam się coraz bardziej zdołowana.

- No nie wiem!- powtarzałam te słowa jak mantrę, tak jakby nic innego nie było w stanie mi przejść przez gardło.

- No to przerąbane, dziewczyno- podsumował Karol, upijając łyk swojej latte.

- Wiem przecież- westchnęłam, załamując ręce.

- Ale bez załamania. KD cię ocali!- wykrzyknął, a para siedząca obok zaczęła się przysłuchiwać naszej rozmowie.

- KD?- powtórzyłam,  nie potrafiąc rozszyfrować tego skrótu.

- No, Karol Debeściak. Czy jakoś tak... W każdym razie, pomogę ci, jeśli tego potrzebujesz- dodał już zupełnie poważnie. W odpowiedzi uśmiechnęłam się ciepło.

- Dzięki. To dobrze, że na Super Kłosa zawsze można liczyć…- odwzajemniłam uśmiech.

- Wiesz co? Super Kłos jest nawet lepszy niż Karol Debeściak.- zauważył, ponownie ukazując rząd białych zębów. 

______________________________________

Cześć! Matko, jest taka piękna pogoda, że nie siedzę w ogóle w opowiadaniach. Tylko o pierwszej w nocy piszę nowe rozdziały na bloga, a na nic innego nie mam ochoty. Ale dzisiaj już się zbieram, już nadrabiam. Słowo harcerza, którym notabene wcale nie jestem :)

Jak Wam się podoba rozdział? Trzynastka nie jest pechowa, bardziej nazwałabym ją bezpłciową. Mnie szczerze mówiąc podoba się średnio- fala nudy wkradła się do unpocodeamora, ale obiecuję, że niedługo zasypię Was taką ilością newsów, że nadrobimy za wszystkie czasy wrażeń! :D Wczoraj skończyłam pisać 17 rozdział i dodawanie tej trzynastki jest dla mnie taką jakby koniecznością, żeby dojść do punktu, w którym teraz jestem, a bardzo chciałabym się już z Wami podzielić dalszymi częściami! No, ale ja i Wy musicie jeszcze trochę poczekać. Chociaż, mam wrażenie, że mnie większą frajdę sprawia pisanie nowych partów, aniżeli Wam czytanie. Oby nie! :)

Buziaki i do następnego.

A, i jakby co, to nowy rozdział zawsze pojawia się w piątek, sobotę lub niedzielę, a jeśli będą jakieś zmiany, to będę Was informowała :)