Once

Po godzinach przekonywania Woickiego, że jestem w stanie zostać sama na noc, że nie rzucę się z mostu ani nie pogrążę w żalu, ani nie będę beczała nad swoim losem słuchając smętnych ballad o miłości, ten w końcu się ugiął.

- Ja go nie kocham- warknęłam, próbując wyrwać mu butelkę wódki, którą dzierżył w swojej dłoni. Musiałam ją odzyskać, bo to był jedyny alkohol, schowany w domu na czarną godzinę.

- To tylko tak, profilaktycznie- wyjaśnił, schował trunek za pazuchę i pomachał mi na odchodne, zamykając za sobą drzwi. A to podła szuja! Po odczekaniu kilku minut zaryglowałam się w mieszkaniu i rzuciłam do szafki pod kuchenką. Przeszukałam ją od góry do dołu, wzdłuż i wszerz, wyrzuciłam stamtąd wszystkie śmieci, przy okazji zbijając dwa talerze. Nic, ani połowy procenta.  Załamana położyłam się tylko na podłodze i podłożyłam ręce pod głowę. Zacisnęłam powieki i błagałam w duchu, żeby ten „uczuciowy koszmar” wreszcie się skończył. Po kilku godzinach tępego wpatrywania się w ścianę w końcu zasnęłam.

Obudził mnie jakiś koszmar, zupełnie absurdalny sen, którego nie warto było zapamiętywać. Bolał mnie każdy skrawek ciała, to zapewne od spania na podłodze. Podniosłam się zbolała z drewnianych paneli i rozmasowałam plecy. Gdy myłam zęby, zbadałam dokładnie każdy skrawek swojej twarzy: podkrążone, przekrwione oczy, szare policzki i smutne usta- wynik nie nastrajał pozytywnie. Przed wyjściem pociągnęłam tylko rzęsy tuszem i wyszłam do pracy. Przecież nie miałam się dla kogo stroić. Wiatr pochlastał moją twarz o wiele dotkliwiej, niż nie jeden cios w policzek. Okryłam się szczelniej szalikiem i dotarłam do sali. Czułam się jakby rozjechał mnie stutonowy walec. Skutki nieszczęśliwej miłości? Dziękuję bardzo za takie rozrywki. Gdy niczym zombie przemierzałam korytarz prowadzący do swojego gabinetu, zza zakrętu wyłoniła się postać. Zmierzała w przeciwnym do mojego kierunku, a gdy uniosła głowę i utkwiła we mnie swój przenikliwy wzrok, to miałam ochotę się rozpłakać. Facundo patrzył na mnie, jakby był na mnie wściekły, jakby za mną tęsknił i jakby miał wielką ochotę mnie pocałować- wszystko to jednocześnie. A może to tylko takie moje wyobrażenia? Spuściłam wzrok i weszłam do swojego pokoju. Rzuciłam torbę na kanapę, a sama usiadłam na fotelu. Podkurczyłam nogi i schowałam twarz w dłoniach. Ciężko mi się oddychało, a pod powiekami zbierały się łzy. Od wczoraj zapomniałam, jak bardzo zapierało mi dech na jego widok.

W ciągu dnia odwiedził mnie tylko Paweł, który chciał się przywitać i zapytać, czy wszystko w porządku. Wychodząc z gabinetu akurat minął się z Conte, który zmierzył go złowrogim spojrzeniem, zaciskając groźnie szczęki. Potem Woicki zamknął za sobą drzwi, więc nie widziałam już nic więcej. Gdy wychodziłam z hali trafiłam również na Miguela, który oznajmił, iż zapowiadana gala zostaje przeniesiona z piątku na jutro. Zapytał znów, czy mam czas, a ja głupia potwierdziłam swoją obecność. Uśmiechnął się na odchodne i życzył mi miłego dnia- on, naiwny. Jutrzejszy bal wydawał się katorgą, której niestety nie mogłam uniknąć. Po dwóch zaproszeniach na imprezę wciąż nie miałam z kim iść, bo Wrona obraził się chyba na mnie na całego, albo unikał mnie zupełnie przez przypadek. Wieczór spędziłam obżerając się starymi chipsami znalezionymi w szafce i oglądając film dokumentalny o środowisku naturalnym surykatek. Chyba stoczyłam się na samo dno egzystencjonalne.

Następnego dnia chłopakom odwołali trening, żeby mogli w spokoju przygotować się do wieczornej uroczystości. Co za skrajna nieodpowiedzialność ze strony związku! Przecież w sobotę grali mecz z Politechniką, i to na wyjeździe. Z powodu braku żywej duszy na hali, ja również dostałam wolne. Z tej jakże wyjątkowej okazji postanowiłam wypucować dom na błysk: odkurzyłam wszystkie zakamarki, pościerałam kurze, wypolerowałam naczynia… Czyli wyczyściłam wszystkie rzeczy, których nigdy nie miałam zamiaru tknąć nawet palcem. A wszystko to, żeby nie myśleć o tym koszmarze, który czeka mnie wieczorem. Samotne dotarcie do hotelu, w którym odbywała się cała impreza,  sztuczne uśmiechy, stanie pod ścianą i podtrzymywanie rozmowy z ludźmi, na których wcale mi nie zależy, ciekawskie spojrzenia i to najważniejsze- przecież będzie tam On. Ten, przez którego moje serce nagle zrywa się do biegu, ten, który sprawia, że mój oddech staje się płytki i szybki, ten, z którym… Ten, z którym nie powinnam mieć nigdy do czynienia. Odrzucam natrętne myśli potrząsając nerwowo głową, lecz one nie chcą mnie opuścić. Krzątają się po moim umyśle kiedy wybieram kremową sukienkę za kolano, z przewiązaną czerwoną wstążką w pasie. Są ze mną kiedy maluję oczy, pudruję nos, pociągam usta szminką. Kiedy układam włosy w luźnego koka, z którego niesforne kosmyki opadają mi na twarz. Plączą się mi pod nogami, gdy zakładam buty, i nie znikają, gdy zamykam za sobą drzwi frontowe.

- Cześć, Piękna!- słyszę przy uchu zawadiacki śmiech Zatiego. Jestem tuż przy hotelu i od razu się rozpromieniam, a do głowy wkrada się pozytywna iskierka- przecież nie  będę tutaj tak zupełnie sama.

- Cześć, Przystojniaku!- odgryzam się, lustrując go wzrokiem. Ma na sobie czarny garnitur i błękitną koszulę, podkreślającą kolor jego niebieskich oczu.- Taki towar sam po mieście chodzi?- rzucam, rozglądając się za jego drugą połówką. Paweł przewraca oczami i daje mi sójkę w bok.- No, Pawełku, gdzie twoja kobieta?- drążę, a humor od razu mi się poprawia. Zatorski to naprawdę pozytywny chłopak.

- Musiała wyjechać do rodziców na tydzień. Jeśli nie przełożyliby tej imprezy, to zdążyłaby na czas- skrzywił się nieznacznie, prowadząc mnie do wejścia. Pozłorzeczyliśmy jeszcze odrobinkę na organizatorów tego całego przedsięwzięcia, a potem jakimś dziwnym sposobem zgubiłam go w licznym tłumie odświętnie ubranych gości. Po części oficjalnej, tej pełnej przemów, podziękowań i planów na przyszłość, uroczystość przeniosła się na salę balową, która na potrzeby wydarzenia została przemieniona w zaciemnione pomieszczenie z błyskającymi wszędzie kolorowymi światełkami i dudniącą muzyką. Czułam się jak na dyskotece w gimnazjum, jeszcze brakowało tylko tego, żeby ktoś złapał mnie za tyłek. Po przywitaniu się ze wszystkimi znajomymi osobami i odbębnieniu kilku przymusowych tańców-połamańców, przysiadłam na parapecie i zaczęłam przyglądać się tańczącym parom. Muzyka nieco zwolniła, było już grubo po północy, więc znajdujący się na parkiecie zakochani bujali się tylko powolutku w rytm ballady. Zafascynowana grą kolorów produkowanych przez kulę na ścianie nie zauważyłam, że ktoś przysiadł obok mnie. Odwróciłam głowę i podniosłam wzrok. Wpatrywała się we mnie para dużych, okalanych gęstym wachlarzem rzęs, brązowych oczu. Całą prezencję psuł tylko zielonkawy już siniak pod prawym okiem. Zamarłam.

- Zatańczymy?- zapytał Facundo, wyciągając prawą dłoń w moim kierunku. Zszokowana dałam pociągnąć się na środek parkietu i odruchowo położyłam ręce na jego szyi. On objął mnie delikatnie w talii i uśmiechnął się zniewalająco. Do mnie niespodziewanie wróciła jako taka trzeźwość umysłu.

- Muszę ci coś wyjaśnić- oznajmiłam twardo, z szyi przenosząc mu ręce na ramiona i nieco odsuwając go od siebie. Conte pokręcił głową w geście pobłażliwości.

- Wszystko już wiem- odparł i zatknął mi jeden z wielu kosmyków włosów za ucho. A ja stałam tam jak sparaliżowana, wpatrując się w niego z otwartymi ustami. Zaśmiał się tylko głośno, a kilka głów odwróciło się w naszą stronę- zamknij buzię, bo ci tam mucha wleci- polecił, a ja posłusznie to uczyniłam.- Paweł wszystko mi wytłumaczył- odpowiedział na moje nieme pytanie, a ja poczułam nieskrywaną wdzięczność dla mojego starszego znajomego. Chłopak ponownie przyciągnął mnie do siebie i zaczął kołysać się w rytm piosenki. Ciągle patrzył mi w oczy, aż dziw, że nie potrąciliśmy innej tańczącej pary, tak byliśmy w siebie zapatrzeni. Jakiś niewyjaśniony magnetyzm zaczął nas do siebie przyciągać. On pochylił się nade mną, a ja wspięłam się na palcach w stronę jego twarzy. Przelotnie spojrzał na moje usta i uśmiechnął się delikatnie. Nasze nosy dzieliły centymetry. Zamknęłam oczy, gdy…

- Odbijamy!- usłyszałam wesoły krzyk tuż nad moim uchem. Odskoczyliśmy od siebie niczym para przyłapanych nastolatków. Wrona nie czekając na odpowiedź kolegi z drużyny porwał mnie w ramiona i poprowadził w głąb sali. Cholera, jestem pewna, że zrobił to wszystko specjalnie.

- Lepszego momentu nie mogłeś wybrać- warknęłam rozjuszona, a cały romantyczny nastrój ze mnie uleciał. Chłopak tylko uśmiechnął się szeroko, udając, że nie ma pojęcia o co mi chodzi. Po przetańczonym kawałku chciałam się uwolnić, ale on przytrzymał moją dłoń.

- Andrzej, nie wracajmy do starych czasów. To już minęło- poprosiłam, wyswobadzając się z jego objęć. On w odpowiedzi zacisnął zęby.

- Nie chcesz mieć alternatywy? Ten Latynos to pies na baby, zostawi cię przy najbliższej okazji- wypluwa z siebie, a mnie aż zatyka z wrażenia. Po chwili jednak opanowuję emocje i jestem w stanie mu odpowiedzieć.

- Nic mnie z nim nie łączy- mówię, chociaż oboje wiemy, że to nieprawda. Wrona prycha rozjuszony.- A nawet jeśli, to ten rozdział jest już dla mnie dawno zamknięty, nie chcę się cofać i znów popełniać tych samych błędów.- wyjaśniłam, czując, że ta rozmowa ma coraz mniejszy sens. Andrzej był już nieźle podchmielony, widocznie moje argumenty na jego nie działały.

- Nie kłam, że nie było ci ze mną dobrze- syczy, znowu łapiąc mnie za nadgarstki. Wyrywam się po raz kolejny.

- Było, ale tylko przez chwilę. Zrozum, to nie była miłość, tylko szczeniackie zauroczenie- mówię, próbując nieco załagodzić jego, jak i swój gniew. Jego uścisk rozluźnia się, a oczy patrzą na mnie cielęcym wzrokiem. Rzucam tylko ciche „przepraszam”, które przeplata się z niewinnym wzruszeniem ramion i odwracam się na pięcie.

- I tak będę o ciebie walczył!- rozlega się głośny bas, lecz właściciel głosu jest już daleko za mną, a ja mieszam się z tłumem, nadal skołowana wydarzeniami minionego dnia. Wiedziałam, że to wszystko się tak skończy.

____________________________________

To nam się porobiło w tej jedenastce, co? :) Skomentowanie tego rozdziału zostawiam Wam, bo ja nie mam nawet na niego słów XD ani to długie, ani mądre, ani zabawne.

A teraz ważniejsza część:

Mordeczki! 

Już w czwartek wyjeżdżam na tydzień, potem wracam na dwa dni i znów mnie nie ma przez kolejny tydzień. Narobię sobie u Was trochę zaległości, ale na pewno nadrobię je jak najszybciej.

A na konkurs była chętna chyba tylko jedna osoba, także puszczam tę notkę w niepamięć i wracam do tego, kiedy będziemy gdzieś dalej, może przy setce? Chociaż, chyba nie planuję aż tylu rozdziałów :D

Tyle z informacji praktycznych i mam nadzieję, że Was nie zanudziłam tą jedenasteczką :D

Buziaki i do następnego! :)