Siete

Gdy dwie godziny później wychodziłam ze swojego gabinetu, za sobą usłyszałam kroki. Po chwili Facu zrównał się ze mną i przywitał.

- Podobały mi się dzisiejsze zajęcia- przyznał, a ja- nie wiadomo czemu zaczęłam iść szybciej.

- Cieszę się- odparłam, otwierając drzwi wejściowe.

- Może cię podwieźć?- zapytał usłużnie

- Nie, dzięki. Jest taka ładna pogoda- zauważyłam, a gdy skończyłam mówić, na nos spadła mi pierwsza kropla deszczu. Chłopak uniósł jedną brew. Gdy mierzyliśmy się spojrzeniami w milczeniu, z jednej kropli deszczu zrobiło się kilkadziesiąt

- A może jednak?- kontynuował, wciąż stojąc w bezruchu. Wzięłam głęboki oddech- Przecież cię nie zjem- zaśmiał się wesoło

- Nie byłabym taka pewna- burknęłam, wtulając twarz w szalik. Facundo wywrócił oczami

- Mieliśmy się integrować, a ty dajesz taki nieładny przykład. I jak ja mam się poczuć akceptowany w nowej grupie społecznej?- zapytał, niby załamując ręce. Prychnęłam i dałam się zaprowadzić do czarnego, terenowego samochodu z przyciemnianymi szybami.

- Idealny do gwałcenia- zauważyłam, na co chłopak wybuchnął perlistym śmiechem

- Jesteś okropna!- zganił, otwierając mi drzwi od strony pasażera. Przemokłam już zupełnie.

- Mam to po tacie- wyznałam. On zaśmiał się ponownie i włączył silnik. Zastanawiałam się jakim cudem nasza dziwaczna relacja przechodzi od flirtu do przyjacielskiej pogawędki, ten facet zmieniał nastroje jak w kalejdoskopie. Raz był filmowym romantykiem, a chwilę później śmiał się razem ze mną z obrzydliwych rzeczy. Naprawdę, nie potrafiłam go rozgryźć.

- Dałabyś się zaprosić na kolację?- wypalił, a ja wypuściłam powietrze z płuc

- Szybko działasz- oceniłam, a on uśmiechnął się tylko, wciąż patrząc na drogę.- Jestem na straconej pozycji, jeżeli odmówię to wywieziesz mnie do lasu albo Bóg wie jakiej Argentyny- pożaliłam się, a on fuknął, udając oburzonego.

- Właśnie dlatego pytam o to teraz- wyznał, a ja zagryzłam usta. Cholera, niedługo zjem je całe.

- Mam pewną zasadę- nie umawiam się z kimś, z kim pracuję.- odparłam, chociaż wszystko we mnie aż rwało się do potwierdzenia. Conte nieco się zasępił.

- A jeżeli to byłaby tylko przyjacielska pogawędka?- zapytał, z nutą nadziei w głosie. Zastanowiłam się chwilę.

- To chyba nie jest nic złego- odpowiedziałam po lekkim wahaniu. Chłopak w odpowiedzi uśmiechnął się promiennie

- Jutro o dziewiętnastej?- spytał, a ja przytaknęłam.- Świetnie. A teraz, nie powiedziałaś mi jeszcze gdzie mieszkasz i przez dziesięć minut kursuję jak głupi dookoła hali…- przyznał, a ja wybuchnęłam śmiechem. Szybko się opanowałam i wytłumaczyłam mu szczegółowo drogę do mojego mieszkania.

- Teraz będę już wiedział, w które miejsce po ciebie przyjechać- zauważył, posyłając mi kolejny ze swoich wspaniałych uśmiechów. Odwzajemniłam go, podziękowałam i w strugach deszczu pobiegłam do klatki schodowej. Mimo kilku sekund na zewnątrz przemokłam do suchej nitki.  Conte, spadłeś mi z nieba po prostu. Resztę dnia analizowałam swoje zachowanie z jazdy samochodem, tego jak wyglądałam, co mówiłam, co robiłam z rękami. Jezu, zachowywałam się gorzej niż BABA. Nie znosiłam dziewczyn, były takie puste i powierzchowne- to dlatego zawsze zadawałam się z płcią przeciwną. A teraz co? Teraz zachowywałam się gorzej niż najlepsza w swoim fachu przedstawicielka płytkiej płci pięknej. Zdawszy sobie z tego zachowania sprawę postanowiłam jak najszybciej zająć się czymś, co odciągnęłoby moje myśli od tego pieprzonego Latynosa. Do końca dnia zajęłam się oglądaniem telewizji, tak długo, że niemal zasnęłam na kanapie. Przeniosłam się półprzytomna do łóżka, gdzie po chwili odpłynęłam w objęcia Morfeusza. Rano obudziły mnie krople deszczu bijące o szyby, bo znów zapomniałam nastawić budzik. Nieprzytomna snułam się po siedzibie klubu, nawet na książce nie mogłam się skupić. Gdy byłam już w domu, zrypana do cna papierkową robotą, zadzwonił do mnie Wlazły.

- Cześć Gaba, mam do ciebie ogromną prośbę- zaczął, przeciągając przedostatnie słowo o wszystkie możliwe samogłoski, żeby pokazać jak dużą muszę mu oddać przysługę.

- Słucham cię- stłumiłam ziewnięcie. Czułam się jak zombie.

- Tata Pauliny źle się poczuł, musimy jechać do szpitala. To chyba nic bardzo poważnego, ale nie mamy się jak zająć Arkiem. Mógłbym go podrzucić do ciebie?- zapytał, a ja zbladłam

- Dzisiaj?- pisnęłam, myśląc o odwołaniu spotkania z Facundo

- Jeżeli masz już jakieś plany to poszukamy kogoś innego, ale wiesz jak cię uwielbia…- przerwał, zapewne zastanawiając się, co począć z pierworodnym.

- Nie, nie- zaparłam się- mogę wszystko odwołać. Przywieź mi go, kiedy będziecie wyjeżdżać. I daj znać co z tatą Pauliny.- dodałam. Na linii rozległo się westchnienie pełne ulgi

- Dziękuję, że to robisz. Wiem, że stawiam cię znowu w trudnej sytuacji, ale…

- Ale kiedyś kupisz mi domek nad jeziorem piwem i czekoladą płynący, w zamian za wszystkie przysługi- przerwałam mu- nie zrzędź już. I jedźcie ostrożnie.

- Jasne, będziemy z Arkiem wpół do szóstej- wyczułam, że się uśmiecha. Pożegnałam się i odłożyłam słuchawkę. Jak to dobrze, że miałam numer do Conte! Wykręciłam ciąg cyfr i przyłożyłam aparat do ucha. Odebrał po trzech sygnałach

- Słucham?- odezwał się zaspany, chyba wybudziłam go z popołudniowej drzemki.

- Cześć, tu Gabriela. Przepraszam, ale muszę odwołać dzisiejsze spotkanie. Mariusz dzwonił do mnie i poprosił o opiekę nad synem… Muszą pilnie gdzieś wyjechać- wyjaśniłam.

- Rozumiem- odparł smutno, a ja się skrzywiłam. I nagle, wpadłam na pomysł, o który sama siebie bym nawet nie podejrzewała.

- Chyba, że chciałbyś potowarzyszyć mi w opiece nad młodym- zaoferowałam. Chłopak natychmiast odzyskał jasność umysłu.

- A nie będziesz chciała mnie wykorzystać?- pisnął niczym mała dziewczynka, a ja parsknęłam śmiechem

- Oczywiście, przychodzisz na własną odpowiedzialność.- powiedziałam z powagą.

- Będę o szóstej- zdecydował i rozłączył się. Przez chwilę uśmiechałam się jak głupek do telefonu, po czym odłożyłam go na miejsce. Trzeba trochę ogarnąć mieszkanie…

Równo dwie godziny później zadzwonił dzwonek do drzwi. Przed progiem zastałam rodzinkę Wlazłych w całej okazałości.

- Gabriela, przepraszam że stawiamy cię w takiej sytuacji, Mariusz mówił, że zrezygnowałaś ze swoich planów…- zaczęła Paulina, ale uciszyłam ją gestem dłoni.

- Wszystko się już wyjaśniło. Zresztą, nie przegapiłabym bezkarnego obejrzenia Dobranocki- wyznałam, robiąc diabelską minę. Oboje podziękowali mi jeszcze raz, oddali syna, uprzednio go obcałowując. Usłyszałam jak odpalają silnik samochodu. Deszcz wciąż dudnił w szyby, a ja miałam nowego lokatora. Za pół godziny powinien pojawić się kolejny.

- Jadłeś już kolację?- zapytałam, pochylając się nad Arkiem. Traktowałam go jak poważnego młodego człowieka, sześcioletni chłopcy nie lubią, gdy mówi się do nich jak do małych dzieci. Mały pokręcił głową i podał mi plecak

- Chodź, zrobimy kanapki- zakomenderował, zmierzając w stronę kuchni. Bywał tutaj tak często, że znał zawartość każdej z szafek. Kolację dla niego przygotowaliśmy wspólnie. Ja nie miałam ochoty na jedzenie, dopiero co skończyłam obiad. Układaliśmy warzywa w różne wzory, tańcząc i śpiewając w rytm „Kaczuch”, odtwarzanych na laptopie. Gdy Arek uznał, że jest już najedzony i znudzony, odezwało się ciche pukanie do drzwi. Cóż, widocznie w Argentynie nie mają dzwonków. Popędziłam otworzyć, a moim oczom ukazały się oczy, włosy, szeroki uśmiech i bukiet czerwonych róż. Uśmiechnęłam się ciepło i wpuściłam gościa. On wręczył mi kwiaty, jakbyśmy grali w jakiejś banalnej komedii romantycznej.

- Znajdę im jakiś wazon- wyjaśniłam i zniknęłam w drugim pokoju. Po chwili prezent spoczywał we wzorzystym kuflu po piwie. Nie byłam przygotowana na tę niespodziankę. Facundo zdjął buty i powiesił płaszcz na wieszaku.

- Ładnie urządzone- pochwalił, rozglądając się po mieszkaniu. Cicho podziękowałam i zaprosiłam go do salonu. Stamtąd wyglądał zaciekawiony Arek, najwidoczniej zafascynowany nowym kolegą. Conte pomachał mu nieśmiało i ukucnął.

- Cześć- wymamrotał z ogromnym trudem, a ja spoglądałam na nich rozczulona

- Cześć, jestem Arek, chcesz się z nami pobawić?- zapytał, a Facundo otworzył szerzej oczy. Spojrzał na mnie z przerażeniem. Wybuchnęłam śmiechem, spiesząc z pomocą

- Kochanie, wujek Facundo nie mówi po polsku. On jest z Argentyny.- wyjaśniłam, zrównując się z oba panami poziomami.

- Szkoda- zasępił się chłopczyk- ale w Argentynie chyba mają puzzle, nie?- zapytał ochoczo, a ja znów się uśmiechnęłam

- Macie tam u siebie puzzle?- zwróciłam się do przyjaciela, a on zmarszczył brwi i po chwili potwierdził.- Więc możesz bawić się z nami- zezwoliłam, a on odetchnął z ulgą. Naprawdę denerwował się tym, że nie może porozmawiać z Arkiem normalnie. Kiedy Wlazły Junior zajął  się na dobre układanką z Kubusiem Puchatkiem, mieliśmy chwilę czasu na rozmowę.

- Czemu jesteś taki zestresowany?- zapytałam rozbawiona, widząc jakie to dla niego ważne, żeby dobrze wypaść.

- Trochę… boję się dzieci- wyznał, a ja starałam się nie zaśmiać mu w twarz.

- Nie chcę przypominać, ale człowieku- masz prawie dwa metry wzrostu!- zauważyłam, a on przewrócił oczami.

- Dzieci są bardzo inteligentne i odrzucają cię, kiedy nie sprostasz ich oczekiwaniom- stwierdził naukowo, a ja parsknęłam

- Bzdura.

- Wcale nie, to potwierdzone przez naukowców!- zarzekał się

- Nie wiem, jakie macie dzieci tam, w Argentynie, ale Arek jest bardzo przyjazny. Świetny z niego chłopak. Bardzo inteligentny jak na swój wiek- broniłam go, nieświadomie mierzwiąc jego blond czuprynę. Conte nieco obraził się za „tam, w Argentynie”, więc postanowiłam załagodzić rodzący się konflikt- zresztą, młody po wieczorynce idzie spać. Właśnie, już dziewiętnasta!- wykrzyknęłam po polsku, a Arek zerwał się z podłogi i niczym rakieta z pasa startowego i dobiegł do kanapy. Włączył telewizor i ustawił odpowiedni kanał. Pozwalam mu w swoim domu na zdecydowanie za dużo. Podniosłam się z drewnianych paneli, a moim przykładem poszedł Conte. Usadowiliśmy się na sofie, Facundo po lewej stronie, ja po prawej, a Arek na moich kolanach. Puścili moją ukochaną bajkę z dzieciństwa- Toma i Jerry’ego. Mimo faktu, że widziałam już wszystkie odcinki, z radością zagłębiłam się w fabułę. Zafrasowana, dopiero po dziesięciu minutach zdałam sobie sprawę, że Conte bacznie mi się przygląda. Odwróciłam głowę w jego stronę.

- O co chodzi?- zapytałam, nagle tracąc zainteresowanie bajką. Chłopak tylko wzruszył ramionami i uśmiechnął się półgębkiem.- Oglądaj, bo zgubisz wątek- zganiłam go, znów skupiając wzrok na ekranie. On nadal na mnie patrzył, z lekkim uśmiechem na ustach. Zasłoniłam twarz włosami, opierając brodę na głowie Arka. Po bajce mały oporządził się do spania, ułożył na moim łóżku i zażądał opowieści na dobranoc. Kiedy usypiałam chłopca piosenką o Wojtusiu z Popielnika, Conte siedział koło mnie i przyglądał się bez słowa.

- Byłabyś świetną mamą- wyszeptał, kiedy Arek zasnął.

- My, psycholodzy wiemy jak postępować z dziećmi- odparłam, wstając z miejsca. Okryłam małego Wlazłego kocykiem i pocałowałam w czoło. Słodki dzieciak. Na palcach opuściliśmy pomieszczenie, bezgłośnie zamykając za sobą drzwi.

- Jakie były twoje plany wobec mnie, zanim się nieoczekiwanie zmieniły?- zapytałam w zagmatwany sposób, prowadząc mojego gościa przez korytarz.

- Najpierw kolacja przy świecach, jakiś dobry film… Ale to wszystko i tak na nic, bo łóżko jest zajęte…- westchnął załamany

- Jesteś okropny!- oburzyłam się i zaserwowałam mu sójkę w bok.

- Uczę się od najlepszych- odparował z uśmiechem, ukazując rząd białych zębów.- Ale mimo niepowodzenia, kolację można zorganizować. Masz jakieś dobre wino? Zrobię najlepsze zapiekanki, jakie jadłaś w życiu!- oznajmił, zmierzając do kuchni. Usadził mnie na krześle przy stole i kazał czekać.

- Przecież nie masz pojęcia, gdzie co jest- zauważyłam, a on podrapał się po głowie. Przyznał mi rację i kazał przygotować kilka rzeczy. Wyjęłam chleb, ser, szynkę, cebulę i kilka przypraw. Pokazałam, jak włączać piekarnik i znów zostałam oddelegowana do stołu. Krzątając się po kuchni chłopak zadawał mi różne pytania, sam opowiadał o sobie i o tym, jak mu jest w Polsce. Przyjął ten kraj bardzo pozytywnie, chociaż z utęsknieniem wyczekiwał palącego słońca. Musiałam go zmartwić, bo pierwsze ciepłe promyki powinny pojawić się dopiero za jakieś pół roku. Po kilkunastu minutach pojawił się z moim, za ciasnym fartuszkiem opasanym wokół bioder, dwoma talerzami, tą samą ilością kieliszków i butelką wina. Nie mam pojęcia, jak to możliwe, że jeszcze nic nie wypadło mu z rąk. Sprawnie rozłożył wszystko na białym obrusie, wlał trunek do kieliszków, usiadł i życzył mi smacznego. Z nieufnością wzięłam pierwszy kęs chleba. Był wyśmienity i wcale nie żartował, gdy zapewniał mi najlepszą zapiekaną kanapkę w całym moim cichym, skromnym żywocie. To chyba wszystko zasługa przypraw.

- Nie wiedziałam, że umiesz robić takie cuda. Jest przepyszne- pochwaliłam, upijając łyk alkoholu z kieliszka. Jedliśmy, rozmawiając o pracy, siatkówce (zdziwił się, gdy usłyszał że w młodości dużo grałam), o rodzinie, ulubionych filmach, muzyce i potrawach. Rozmowa ciągnęła się bez końca, a od półgodziny talerze były już zupełnie puste. Postanowiliśmy obejrzeć jakiś film. Nie miałam pojęcia, co wybrał, usadowiłam się po prostu na kanapie i skupiłam na fabule. Całkiem niezła komedia. Chłopak miał naprawdę zaraźliwy śmiech. Dziw, że Arek jeszcze się nie obudził. Nawet nie wiem w którym momencie oparłam się o ramię mojego towarzysza i zamknęłam oczy. Byłam jak po lekach odurzających, wszystkie bodźce do mnie docierały, aczkolwiek nie mogłam unieść powiek ze zmęczenia, które coraz bardziej dawało się we znaki. Po jakimś czasie film się skończył. Usłyszałam cichy śmiech Facundo.

- Nie nadajesz się na oglądanie filmów wieczorami, co?- czułam, że mi się przygląda. Kilka minut później wstał i starając się mnie nie obudzić ułożył wygodniej na kanapie i okrył leżącym w pobliżu kocem. Mógłby mnie nawet wyrzucić przez okno, a ja nie rozchyliłabym powiek. Czułam się taka… bezpieczna. Chłopak nachylił się nade mną i pocałował w czoło. Wyłączył telewizor, pogasił światła, ubrał się i wyszedł, cicho zamykając za sobą drzwi. Nie mam pojęcia, co w tym wszystkim było snem, a co rzeczywistością. 

____________________________

Cześć! Dzisiejsza część wyszła chyba trochę lepiej niż poprzednia, ale nie jest to jakieś wielkie osiągnięcie- tamta to było jakieś apogeum rozpaczy. Macie trochę Conte, rozkręca się fabuła... Wiecie, że pisząc właśnie o tym Argentyńczyku mam przed oczami Sebastiana Sole? Ale cii, bo to moja skryta miłość od kilku lat, a zupełnie nie pasował mi do tego opowiadania... XD I muszę się pochwalić- wyszarpałam ze zdradzieckiego ticketpro bilety na mecz Polska-Argentyna w Bydgoszczy! Zdecydowanie bliżej od mojego rodzinnego miasta, więc nie będę aż tyle tłukła się po Polsce. Poza tym, w tym sezonie średnio raz w miesiącu bywałam na Łuczniczce (szkoła i wspaniali wuefiści organizowali wycieczki na mecze! :)) Mój ostatni mecz w sezonie, czyli pierwszy ćwierćfinałowy mecz z Jastrzębskim okazał się zwycięski dla Delecty- i oby Polska powtórzyła ten sukces! :D

I chciałabym się Was zapytać: czy Wam też bardzo smutno z powodu tego "I rozbioru Delecty Bydgoszcz"? Taki fajny zespół się kreował, pełne trybuny na każdym meczu, a teraz... Nie wiem jak to wszystko będzie :c

Ale sezon klubowy się skończył, teraz tylko reprezentacja! :D

Buziaki dziewczyny i do następnego :*