Seis

Następnego dnia wyruszyłam do pracy w dość dobrym humorze, ale to chyba wszystko dzięki pogodzie. Na zewnątrz było pięknie- słońce słało wesołe promyki w każdą stronę, wiał przyjemny zefirek, a październikowy park przybrał pomarańczowe, żółte i czerwone barwy. Wdychałam jesienne opary poranka, zmierzając w stronę hali. Chłopacy mieli jeszcze dziesięć minut treningu, podczas gdy ja rozsiadłam  się w swoim gabinecie i sięgnęłam po nową książkę. W wakacje wyposażyłam się w kilka „świeżych” powieści, a każda z nich była grubości mojej talii albo i większa. Praca w klubie ma wiele plusów, ale najlepsze jest chyba to, że wyedukuję się tu jak nigdzie indziej. Chociaż, po kilku latach mogą mi się skończyć dobre książki… Rozmyślania przerwało cichutkie pukanie do drzwi. Krzyknęłam „proszę”, a w nich ukazała się rozczochrana, czarna czupryna. Jak zrozumiał moją komendę, skoro w Polsce był dopiero kilka dni? Zagadka. Conte posłał mi nieśmiały uśmiech, zupełnie niepodobny do jego zachowania sprzed kilkudziesięciu godzin. Odwzajemniłam go i machnęłam ręką, żeby nieco go ośmielić. Zamknął za sobą drzwi i usiadł na krześle naprzeciwko mnie. Klienci zazwyczaj wybierali opcję kanapy, ale nie przeszkadzało mi to, że siedzi koło mnie przystojny, wysoki Argentyńczyk o nieziemskich, brązowych oczach. Jezu, chyba zapomniałam oddychać. Wzięłam głęboki wdech i następny, i kolejny. Tak na wszelki wypadek. Zawsze miałam słabość do Latynosów.

- Co cię do mnie sprowadza?- zapytałam po hiszpańsku, a on uniósł brwi w niemym zdziwieniu. Chyba nie przypuszczał, że znam jego ojczysty język. Uśmiechnął się, nieco bardziej rozluźniony.

- Wypadałoby, gdybym się najpierw przedstawił- miał cholernie zniewalający uśmiech…Odrzuciłam myśl rzucenia się na niego. Dziewczyno, opanuj się!- Facundo, ale to głupie imię, a niewiele da się z niego zrobić, więc znajomi mówią mi Facu- podał mi dłoń, a mnie powróciło odrobinę pewności siebie. Zabawni ludzie są również inteligentni, a z nimi łatwiej się rozmawia.

- Gabriela, jeżeli zdołasz wymówić- uśmiechnęłam się zawadiacko, a on ze śmiesznym akcentem powtórzył usłyszane imię.- Może być Gaba, jeżeli czegoś szybko potrzebujesz- dodałam, a on zaśmiał się dźwięcznie.

- Skoro się już poznaliśmy, chciałbym cię przeprosić- westchnął,  a ja zrobiłam zdziwioną minę.

- Za co?- spytałam, marszcząc brwi. Chłopak wywrócił oczami

- Zazwyczaj nie zachowuję się tak…- zamyślił się na chwilę- tak nachalnie jak wczoraj. Ale kiedy się nam przedstawiałaś, nie mogłem oderwać od ciebie wzroku. Myślałem, że to jakiś anioł o oczach jak dwa szmaragdy…-zrobił pauzę, a moje oczy zrobiły się większe- Widzisz, znowu to robię- otarł niewidzialny pot z czoła. Nie byłam w stanie się odezwać, to wszystko działo się zbyt szybko.- Nie chcę mącić w życiu tobie i Karolowi- wyznał, a ja zakrztusiłam się z wrażenia. Rozkasłałam się  na dobre, a po policzkach popłynęły mi łzy. Facundo czekał cierpliwie, aż mi przejdzie- odmówiłam oferty poklepania po plecach. Otarłam oczy rękawem

- Broń Boże, ja i Karol nie jesteśmy razem!- zarzekłam się- on ma dziewczynę, nic z tych rzeczy…

- Więc co to było to… wczorajsze?- zapytał, starając się ostrożnie dobierać słowa. Przygryzłam dolną wargę

- Cóż…- zastanowiłam się- czasem zachowujemy się jak dzieci, powiedziałam mu coś, a on w akcie zemsty zaczął mnie łaskotać… I tak jakoś wyszło- przyznałam, a Conte zaniósł się śmiechem- Co cię bawi?- zapytałam urażona, robiąc naburmuszoną minę

- Nic szczególnego, tylko… wyglądaliście dość jednoznacznie- powiedział i charakterystycznie poruszył brwiami

- Ty cholerny zboczeńcu!- zdzieliłam go w głowę książką, ale śmiałam się razem z nim. Po chwili chłopak otarł łzy rozbawienia i przeczesał ręką włosy

- W takim razie, nie było rozmowy- odparł, uśmiechając się wesoło- Do zobaczenia jutro- uścisnął moją dłoń, a gdy zniknął za drzwiami, ja wciąż uśmiechałam się jak idiotka. Fajni są ci Argentyńczycy.

Miałam bardzo dobre relacje z nowym trenerem i mimo tego, że znaliśmy się zaledwie kilkanaście dni, to Miguela mogłam traktować jako bardzo dobrego znajomego. Przychodził do mnie często i pytał  mnie o to, czy dobrze postępuje. Bardzo zależało mu na tym, żeby jako trener pokazać się z jak najlepszej strony, więc na chwilę obecną byłam jego „ciocią dobrą radą”. Kibicowałam mu z całego serca, doradzałam, wysłuchiwałam jego trosk i pomagałam jak tylko mogłam okiełznać tę bandę pajaców. Co jakiś czas przychodziłam na treningi, gdzie byłam witana bardzo serdecznie przez cały sztab i zawodników. Falasca stworzył w klubie niesamowitą atmosferę, dla graczy był jednocześnie przyjacielem, doradcą jak i surowym trenerem. Idealnie wyznaczał granice między pracą a relacjami prywatnymi, chociaż w tej dziedzinie powinien być zupełnie zielony. Każdy w Skrze mógł czuć się jak w domu, nawet pani Krysia- sprzątaczka. Do nowego trenera mówiłam po imieniu, tak jak większość z zawodników, podczas gdy do Nawrockiego prawie wszyscy zwracali się po nazwisku. Obaj panowie wzbudzali respekt, lecz Miguel przypominał bardziej ojca, niż szefa, tak jak jego poprzednik.  Po dzisiejszym treningu, kilkanaście minut po wizycie brązowookiego Argentyńczyka pojawił się właśnie pan trener.

- Ola, Gabriela!- przywitał się, a ja poczułam się, jakbym zamieszkała w Hiszpanii. Coraz więcej osób posługiwało się właśnie tym językiem.

- Buenos días, Miguel- odparłam, pokazując mu wolne miejsce na fotelu.- Co słychać?- zapytałam, podczas gdy on wygodnie rozsiadł się na swoim miejscu

- Mam dla ciebie sprawę. Mogłabyś urządzić takie spotkanie wśród chłopaków, żeby trochę lepiej się poznali. Niby na boisku wszystko jest okej, ćwiczymy nowe ustawienia, jest całkiem niezłe zgranie, ale brakuje tej chemii. Zniknął Winiar, a Wlazły bez niego to już nie jest ten filar zespołu co wcześniej. Trzeba ich jakoś lepiej ze sobą poznać.- wyłożył kawę na ławę, a ja już zastanawiałam się nad tym, co zrobić- Mogę na ciebie liczyć?- zapytał, jakby to nie była część mojej pracy. Właśnie to w nim było wspaniale. Traktował wszystko jako przyjacielską przysługę, wiem że gdyby to ode mnie zależało, to mógłby mi płacić za siedzenie w domu i cotygodniowe pogawędki przez telefon.

- Masz to jak w banku- odparłam, a on uśmiechnął się szeroko w odpowiedzi

- Wielka z ciebie kobieta!- wstał z fotela i gorąco mnie uściskał.

- To przecież moja praca. A poza tym- czysta przyjemność- uśmiechnęłam się. Falasca podziękował mi jeszcze raz i wyszedł z pokoju. Czując w powietrzu nowe zadanie otworzyłam notes i zaczęłam w nim zaciekle pisać. Mimo wspaniałej atmosfery, czułam że drużyna potrzebuje zgrania. Miguel mi ufał, więc mogłam zastosować swoją terapię, na której on również musiał być. Resztę wieczoru spędziłam w papierach, nie dając się Andrzejowi wyciągnąć na spacer, ani Aleksowi z Cupkiem i Jeleną do kina, ani nawet na kolację z Wlazłym i jego rodzinką. To było wspaniałe, że wszyscy traktowali mnie jak swoją, jak dawno zaginioną siostrę czy kuzynkę. W domu Wlazłych bywałam średnio raz w tygodniu, a podczas nieobecności Mariusza i Pauliny zajmowałam się małym Arkiem. Z młodym mieliśmy świetny kontakt, a ja chyba byłam stworzona do opiekowania się dziećmi, a podczas tej pracy bawiłam się lepiej niż one same. Przy swoim domowym biurku takie właśnie myśli chodziły mi po głowie, a o dziewiątej wieczorem mój plan na jutrzejszy dzień został ukończony. Poprosiłam Miguela, żeby w miarę możliwości odwołał lub skrócił jutrzejszy poranny trening, na co on zgodził się bez wahania. Miał nic nie mówić chłopakom, żeby nie mogli się wymigać od czekających ich zadań.

Rankiem przyszłam na salę piętnaście minut wcześniej. Na miejscu byli już trenerzy, a reszta sztabu dostała wolny poranek. Wieczorem dostałam  SMS-y od kilku jego członków, że mam u nich wielkie, wprost gigantyczne piwo. Niech pośpią dłużej, nie muszą być tutaj potrzebni. Na halę pojedynczo lub grupkami przychodzili zaspani siatkarze, posyłając mi zdziwione spojrzenia. Nieczęsto mogli mnie tutaj widywać rano. Gdy zgromadzili się już wszyscy, trener kazał im się nie przebierać, a oni jak jeden mąż unieśli brwi ze zdziwienia.

- Porannego treningu nie będzie- wyjaśnił Falasca, a w pomieszczeniu rozległy się pojedyncze gwizdy. Ktoś nawet zamierzał zbierać się do domu- ale proszę się nigdzie nie spieszyć, dzisiaj przygotowaliśmy dla was specjalną lekcję- dodał, a miny zawodników były już kompletnie zbite z tropu. Miguel oddał mi głos.

- Jak wszyscy wiecie, za kilka dni zaczyna się nowy sezon. Rozegraliście już kilka inauguracyjnych spotkań. Jesteście nieźli, ale brakuje wam czegoś ważnego- zgrania. Musicie poznać się lepiej, dlatego postanowiliśmy zorganizować dzisiejsze zajęcia w nieco inny sposób.- zaczęłam, a na twarzach graczy pojawiło się zaciekawienie.- Ostrzegam, teraz to głupio zabrzmi, a niektórzy z was przypomną sobie podstawówkę- powiedziałam, a kilka osób się zaśmiało- usiądźcie na krzesłach- zakomenderowałam, a połowa z nich zauważyła, że stołki są porozstawiane w głębi sali. Posłusznie usiedli.

- Pewnie znacie tę zabawę, ale jeśli nie to już wyjaśniam. Każda osoba wstanie i powie coś od siebie. Że lubi ciastka, że ma motor, że nie przepada za kotami… Wszystko, co tylko jest z nią związane i jest prawdą. Osoby, które będą miały te same odczucia co zawodnik mówiący, muszą zmienić miejsce, czyli podnieść swój leniwy tyłek i usiąść na innym krześle. Nie można siadać innemu uczestnikowi na kolanach, chociaż wiem, że bardzo byście chcieli- błysnęłam uśmiechem, a wokół rozległa się salwa śmiechu. Każdy będzie miał coś do powiedzenia, idziemy po kolei, tak żeby każdy mógł dowiedzieć się czegoś o sobie. Zaczynam.

- Urodziłam się w Warszawie- powiedziałam, na co Andrzej i Karol zmienili swoje miejsca. Ja usiadłam na jednym wolnym. Następną osobą w kolejce był Miguel

- Moim ulubionym daniem jest makaron ze szpinakiem. Nikt nie podniósł się z miejsca, co wywołało kolejną salwę śmiechu

- Przykro mi trenerze, ale nikt nie je takich ohydnych rzeczy- zauważył Woicki, a reszta mu zawtórowała. Falasca usiadł z zasmuconą miną, po chwili znów się uśmiechając.

- Nigdy nie miałem żadnego zwierzątka domowego- wyznał Bąkiewicz, na co Uriarte i Antiga zamienili się miejscami.

- Uwielbiam czekoladę!- wykrzyknął Zatorski, na co powstał lekki szum, gdyż wszyscy podnieśli się z krzeseł. W tym chaosie zderzyłam się z Facundo, który posłał mi piękny uśmiech.

Zabawa toczyła się w najlepsze, dowiedziałam się, że Antiga nienawidzi śpiewania, Pliński, Wlazły i Kłos uwielbiają tańczyć, Wrona brzydzi się owadów, Uriarte miał zostać lekarzem, a Muzaj ma słabość do szybkich samochodów. W końcu przyszła pora na Conte, który patrząc prosto na mnie, wyszeptał:

- Uwielbiam kobiety o zielonych oczach- kilka osób wstało z miejsc, a nikt nie zauważył naszej szybkiej wymiany spojrzeń. Po chwili Facu mrugnął do mnie wesoło. Skończyliśmy tę grę i zaczęliśmy następną.

-Przed wami jest kilkanaście karteczek z nazwiskiem wszystkich uczestników zabawy. Pod każdym nazwiskiem macie napisać coś, co wyróżnia charakter tej osoby z drużyny, coś za co ją lubicie lub dlaczego chcecie ją poznać. Zaczynamy.- kilkanaście minut zajęło chłopakom zapisanie wszystkich cech swoich kolegów z boiska. Ja również o nich pisałam, tak samo jak Miguel. Każda kartka była anonimowa, a po wszystkim zebraliśmy je do poszczególnych koszów dla każdego uczestnika.

- Teraz możecie zobaczyć, co myślą o was inni.- pozwoliłam, a sama zabrałam się za rozwijanie karteczek. „Kobieta o złotym sercu” „Najlepsza pod słońcem” „Serdeczna” „Miła” „Urzekająca” „Zabawna” „Szczera” „Kobieto, skoczyłbym za tobą w ogień!” „Bella y graciosa”- to tylko niektóre z nich, a czytając ostatnią, zaczerwieniłam się ogromnie. Bo ile osób mówiących po hiszpańsku odważyłoby się powiedzieć, że jestem piękna i zabawna? Obawiam się, że tylko jedna. Gdyby spojrzeć na to z innej strony, jego zachowanie było nawet… słodkie. Tylko ja nauczyłam się, żeby uważać na czułe słówka, a większą uwagę zwracać na czyny. Peszyła mnie jego bezpośredniość, ale w pewnym sensie była… czymś nowym, innym. A ja lubiłam nowe doświadczenia. Zresztą, może w Argentynie nie tracą czasu na podchody, tylko załatwiają wszystko szybko, bez zbędnych gatek szmatek?

______________________________

PO PROSTU PRZED-SZKO-LE.

Przepraszam Was za ten chłam. Nie powinnam w ogóle tego czegoś dodawać, bo nawet nie śmie tej zbitki przypadkowych i nieskładnych zdań nazwać rozdziałem. Chyba tracę wenę, wiecie? Mam zapisane 11 rozdziałów, do wakacji wszystkie wstawię i mam nadzieję, że napiszę coś więcej. Bo niby mam kilka pomysłów, ale są one tak odległe, że muszę wprowadzić kilka pobocznych wątków, żeby zamieszać odrobinę w tym wszystkim. 

Jeszcze raz przepraszam, że musieliście się męczyć z tą częścią. Będzie lepiej, obiecuję :)
P.S. Jutro jadę do Łodzi i mam nadzieję, że chłopaki odegrają się za wczorajszy mecz! Łuhuhuhu jestem taka podekscytowana. Wypatrujcie mnie! XD