Cinco

Po zakończeniu sezonu widywaliśmy się z Andrzejem dość często, zwłaszcza w święta, bo i on i ja wracaliśmy na ten czas do Warszawy, aby spotkać się z rodziną. Wraz z nami jeździł Karol, który również wywodził się z tamtych stron. Moja praca w klubie nabrała nieco tempa, zwłaszcza dlatego, że Skra przegrała ćwierćfinał z Resovią, co dawało jej piąte miejsce w sezonie, dzięki zwycięstwu z Politechniką. Podczas meczów z Rzeszowianami przez mój gabinet przewijało się mnóstwo osób, w tym kilka ze sztabu szkoleniowego, lecz prym wiedli zawodnicy, którzy czasem nie radzili sobie z presją. Zajęcie piątej lokaty w sezonie nie było szczytem marzeń dla włodarzy klubu, toteż pod koniec kwietnia bełchatowski klub ogarnął szał transferowy. Ściągnięto Stefana Antigę, Wronę i dwóch Argentyńczyków: Nicolasa Uriarte i Facundo Conte. Klub opuścili Wytze Kooistra i Dante Boninfante, odeszli  Michał Winiarski i Michał Bąkiewicz, a Skra wcale nie zamierzała skończyć w tym momencie. Trochę świeżości do zespołu miał wprowadzić Wojtek Włodarczyk, tegoroczny mistrz Austrii. Prezes pożegnał się z dotychczasowymi trenerami, a na miejsce Nawrockiego miał wskoczyć  Miguel Falasca. Kilkoro zawodników mogło jeszcze martwić się o swoją pozycję w klubie, a środowiska siatkarskie aż wrzały od plotek dotyczących następnego sezonu. W czerwcu dostałam trzy miesiące wolnego, zaproszenie na mecze ligi światowej od Karola i nową pracę w maminej restauracji. Pracowałam dorywczo jako kelnerka, bo nie chciałam utrzymywać się przez ten cały czas na garnuszku rodziców. Wpadłam w Warszawski wir, co piątek byłam na imprezie lub jakimś wydarzeniu kulturalnym, co w porównaniu z bełchatowską nudą było przyjemną odmianą. Co jakiś czas rozmawiałam z chłopakami, lecz nikt z nas nie miał czasu się odwiedzić. Niestety Polacy nie powtórzyli zeszłorocznego sukcesu w Lidze Światowej, lecz zajęli zasłużone, drugie miejsce. Przegrali z wszechmocną Brazylią, Argentyna była trzecia.

 Tydzień przed rozpoczęciem sezonu wróciłam do Bełchatowa, aby znów wpaść w rytm pracy. W sobotę dostałam grafik, a gdy zawisł na mojej lodówce mogłam wraz z siatkarzami rozpocząć batalię o Mistrzostwo Polski.

Pierwszy dzień po przerwie był dość… specyficzny. Przywitałam się z nową częścią zespołu, a ta sytuacja była lekkim dejavu z poprzedniego roku. Kilka pustych miejsc zapełniły nowe twarze, a trener był dużo milszy i bardziej kontaktowy niż poprzedni. Zwróciłam również uwagę na nowych zawodników w klubie, zapoznałam się ze Stefanem Antigą, Włodarczykiem  i Argentyńczykami. Nicolas okazał się miłym, skromnym chłopakiem, a jego kolega… Cóż, zaintrygował mnie. Cały czas wodził za mną wzrokiem, bez cienia skrępowania. Po jego ustach błąkał się nieśmiały uśmiech, ale oczy były pewne i skupione. Przez to wszystko moje policzki ogarnęła szkarłatna czerwień, plątałam się w słowach za każdym razem gdy napotkałam spojrzenie nowego przyjmującego. Zdenerwowana zacisnęłam zęby i starałam się go ignorować. Wychodziło nawet nieźle. Po wstępnej rozmowie i przedstawieniu się nowym zawodnikom powiedziałam, gdzie mogą mnie znaleźć i udałam się do siebie. Po treningu wstąpili do mnie Karol z Andrzejem, rozwalili się na kanapie i urządziliśmy sobie „przyjacielską pogawędkę”

- Jeeeezu, ten cały Conte gapił się na ciebie jak na kawałek mięcha…- mruknął Andrzej, przybierając zniesmaczoną minę. Spojrzałam na niego sceptycznie

- Dzięki Endriu, ty wiesz jak kobiecie poprawić humor…- chłopak uśmiechnął się szeroko i oznajmił, że zdaje sobie z tego sprawę, ale musi już niestety lecieć. Gdy zniknął za drzwiami, Kłos spojrzał na mnie poważnie spod zmarszczonych brwi.

- Wiesz, gdybym nie miał już wybranki swego serca, ani odrobiny przyzwoitości to też bym nie odrywał od ciebie wzroku…- zaczął zawadiacko, a ja przewróciłam oczami

- Powiem wszystko Oli!- zagroziłam, składając ręce. Karol udał, że robi przerażoną minę. Zaśmialiśmy się oboje, a ja usiadłam koło niego i dałam mu sójkę w bok. Chłopak znów spoważniał.

- Ale mówiąc serio, Gaba- jesteś dla mnie trochę jak siostra. I jakby coś ci się w nim nie podobało albo w kimkolwiek innym…- zrobił efektowną pauzę dającą czas na zastanowienie- to wal śmiało, a bez problemu rozkwaszę mu ryj- obiecał, wciąż patrząc mi głęboko w oczy. Uśmiechnęłam się lekko, bo dawno nikt nie zaoferował mi czegoś takiego.

- Dzięki- odparłam, przygryzając dolną wargę.- Ale…- zamyśliłam się na chwilę i spojrzałam na niego nieśmiało- takie chucherko jak ty chyba nie da rady komuś takiemu jak Conte…- zauważyłam, uśmiechając się diabelsko. W jego oczach pojawiły się gniewne ogniki

- Tak sądzisz?- zmrużył oczy, a ja już wiedziałam, że moje słowa były dużym błędem. Chłopak zamknął mnie w szczelnym uścisku i zaczął łaskotać. Wiedział, jak bardzo tego nie znoszę! Zaczęłam się wić i piszczeć, błagać o wybaczenie, przepraszać, wołać o pomoc, gryźć, płakać ze śmiechu, wierzgać nogami, ale nic nie było w stanie go powstrzymać. Nagle drzwi otworzyły się z hukiem, a wparował do nich nikt inny jak obiekt naszej wcześniejszej rozmowy. Karol wypuścił mnie z objęć, a sam odsunął się jak najdalej. Siedzieliśmy teraz na dwóch krańcach kanapy, cali rozczochrani, z pomiętymi ubraniami. Facundo wpatrywał się w nas z szeroko otwartymi oczami

- Ja.. ja przepraszam, ale… ale myślałem, że coś się stało i…- plątał się w słowach. Spojrzał jeszcze raz na nas, na kanapę, znowu na nas i na ścianę, na której nieznacznie przekrzywił się obrazek. Kiwnął wystraszony głową i zniknął za drzwiami. Gdy wzrok mój i Karola się spotkały, wybuchliśmy głośnym śmiechem.

- Chyba muszę zacząć szukać nowej pracy…- jęknęłam, poprawiając włosy.

- Ale plus całej sytuacji jest taki, że ten cały Facundo już nie będzie się już koło ciebie kręcił- zauważył Kłos i puścił do mnie oczko. Nawet nie wiedział, jak bardzo się wtedy mylił…

___________________________________________________________

Hej Kochane! :) Łał, przekroczyliśmy już tysiąc wyświetleń (z czego jakieś 100 to ja, bo dopiero po dodaniu pierwszego rozdziału zaznaczyłam opcję "Nie wyświetlaj własnych wyświetleń). Dziękuję Wam bardzo mocno, chociaż jest tu dużo konsumpcjonistów, którzy nie ujawniają się w komentarzach w ogóle. Albo to opowiadanie jest tak wspaniałe, że wchodzicie i czytacie każdą część po parę razy. (HE HE HE).

I jak wrażenia po tej części? Zaskoczeni jesteście? Mam nadzieję, że tak, bo wprowadzam nową postać, jaką jest Facundo, którym mam zamiar trochę pomieszać w życiu Gabrieli :)

+ rozdział bardzo krótki, ale to taka przejścióweczka, a ja ich nie umiem pisać, więc nie musicie się długo męczyć :)

I jeszcze jedno! O nowych rozdziałach informujcie mnie w rubryce "SPAM", tam gdzieś na górze, bo coraz trudniej jest mi się połapać i to dlatego nie komentuję Waszych blogów- po prostu zapominam, że się coś pojawiło. I serdecznie zachęcam do zaglądania w zakładkę "O autorce"- może dowiecie się czegoś ciekawego.

Buziaki Misiaki i do następnego! :D
P.S. Wytłumaczy mi ktoś o co chodzi z Liebster Award? Skąd mam wiedzieć, kto mnie nominował i skąd ktoś wie, że ja nominowałam jego? :D