Nueve

Wróciłam do domu (no dobra, zostałam odwieziona przez Facundo) i sceptycznie przyjrzałam się swojej postaci w lustrze w korytarzu. Nie widziałam tam tej zamkniętej w sobie, ponurej dziewczyny, którą kiedyś byłam. Mimo wszystko trochę za nią tęskniłam. Pragnęłam chwili z książką, momentu, w którym będę mogła pomarzyć. A teraz jestem już dorosła i nie mam czasu na marzenia. Zwłaszcza obecnie, kiedy wszystko idzie nie tak jak trzeba. Miałam się nie wiązać, nie kolegować, nie przyjaźnić, nie spać w jednym łóżku, miałam nie pozwalać odwozić się do domu, nie pozwalać przyrządzać sobie śniadań, miałam być tak niedostępna, żeby nikt nie chciał mi towarzyszyć. Miałam skupić się tylko i wyłącznie na pracy. A teraz co? A teraz przychodzi taki argentyński młody bóg  bez żadnych wad i wszystko mi psuje. Niech cię trafi szlag, Facundo Conte! Zmrużyłam oczy i spojrzałam w swoje odbicie. Nie mogę wiązać się nikim z pracy. To zniszczy mi karierę. Jeżeli byśmy potem zerwali, atmosfera zrobi się tak gęsta, że będzie można ją kroić nożem. I to będzie moja wina. Lepiej zabić to wszystko w zarodku. Z bólem większym, niż mogłabym się spodziewać postanowiłam cenić pracę wyżej niż… zauroczenie. Bo słowo takie jak „miłość” chyba nigdy nie przejdzie mi przez gardło.

Z westchnieniem odwróciłam głowę od lustra i rzuciłam torebkę w kąt. Wciąż byłam we wczorajszej kreacji, plus bluza mojego wybawcy, który uznał, że w drodze z samochodu do drzwi mogę zamarznąć i zaziębić się na amen. Był taki opiekuńczy… Zaraz, stop! Miałam o nim nie myśleć. Czemu tak trudno wyrzucić mi go z głowy? Potrzebowałam powietrza, odrobiny świeżości. Musiałam zacząć trzeźwo myśleć. Aktualnie byłam w jakimś dziwnym amoku, jakby w półśnie. Postanowiłam jak najszybciej to zmienić. Ubrałam bluzę, adidasy i mimo wciąż pulsującego tępo z tyłu głowy bólu, wybrałam się na spacer. Na zewnątrz wiał porywisty wiatr, a niebo zasnuło się ponurymi chmurami. Co jakiś czas przez mglistą aurę przebijały się nieśmiało promyki popołudniowego słońca, które i tak po chwili znikały. Krążyłam uliczkami Bełchatowa, które jak na niedzielne popołudnie było niemalże wymarłe. Ludzie widocznie nie mieli ochoty wychodzić z domu w taką pogodę. Gdy kroczyłam jedną z krętych, parkowych uliczek, w oddali zauważyłam wysoką, szczupłą postać z kapturem nałożonym na głowę. Szła szybkim krokiem, z opuszczoną głową. Z początku nie poznałam swojego dwumetrowego znajomego, lecz gdy mogłam przyjrzeć mu się bliżej, miałam już pewność- Muzaj również wybrał się na przechadzkę po mieście. Gdy mnie zauważył, przyspieszył nieco i schował głowę w ramionach. Niezbyt mu wychodziło to ukrywanie się, ze swoim wzrostem mógłby spokojnie poudawać drzewo, a poza tym był jedyną osobą w promieniu dwustu metrów ode mnie. Gdy minął mnie niemal biegiem, wbijając wzrok w ziemię, uznałam, że nie można tego tak dalej ciągnąć.

- Maciek, czekaj!- krzyknęłam i odwróciłam się na pięcie. Chłopak, usłyszawszy swoje imię zastygł w bezruchu, co pozwoliło mi spokojnie do niego podbiec.

- O, nie zauważyłem cię- odparł spięty, jakby przyłapany na niecnym uczynku. Posłałam mu spojrzenie spod uniesionych brwi.

- Maciek, czy ty się mnie boisz?- zapytałam po prostu, nie zważając na bezpośredniość tego pytania. Coś ewidentnie było na rzeczy. Chłopak unikał mnie jak ognia, gdy byłam w pobliżu praktycznie w ogóle się nie odzywał, a gdy pojawiałam się na horyzoncie, to on chował się po kątach. Muzaj spojrzał na mnie niczym przerażony zając, oślepiony przez światła jadącej na niego ciężarówki. Przełknął głośno ślinę i wreszcie odważył się na mnie spojrzeć.

- Nie, skąd- odparł, siląc się na luz. Ale ja byłam pilną studentką psychologii i ta fałszywa nonszalancja mnie nie zwiedzie.

- W takim razie, czemu mnie unikasz? Wyglądam jak zabójczyni twojego psa z dzieciństwa, podglądasz mnie wieczorami pod prysznicem, koledzy opowiadają o mnie głupie żarty, śnisz o mnie sny z podtekstem miłosnym…- wyliczałam, a na ostatnie zdanie Maciek się zarumienił.

- O Boże!- wykrzyknęłam strwożona- śnisz o mnie sprośne rzeczy, ty zboczeńcu?- zapytałam, uderzając go w bok torebką. Nie wiedziałam, czy ta sytuacja jest dla mnie bardziej zabawna, czy krępująca. Dla Maćka ta kwestia nie była chyba zbyt wielkim dylematem- chłopak jakby skurczył się w sobie, a jego twarz przybrała odcień wozu strażackiego.- Hej, to tylko sny. Przecież nie masz na nie wpływu- próbowałam go pocieszyć, ale w mojej głowie siedziało tylko „Powiedz mi, powiedz, co ci się śniło!”, bo ciekawska kobieca natura nie mogła tego tak po prostu zostawić.

- W takim razie opowiedz mi, co to był za sen- zaproponowałam, a Muzaj wytrzeszczył oczy.

- Oszalałaś?!- wrzasnął oburzony- Zresztą, to było tylko raz…- bąknął, a ja przewróciłam oczami.

- Jestem psychologiem. To prawie jak ksiądz!- rzuciłam tym jakże trafnym argumentem, ale on nadal  nie dał się przekonać. Po chwili wpadłam jednak na inny pomysł- W takim razie zabieram cię na kawę- oświadczyłam stanowczo.- Znasz moje wyobrażenie ze swojego snu, a nie prawdziwą mnie. To dlatego tak się krępujesz, rozmawiając ze mną. Przypomina ci się ta nieprawdziwa sytuacja. Chodź, zapełnimy tę pustkę realnymi wspomnieniami- zaproponowałam  i nie czekając na odzew pociągnęłam go za rękę w stronę najbliższej kafejki.

Kawiarnia była bardzo przytulnym miejscem. Ściany w kolorze mlecznej czekolady, okna wychodzące na ulicę i kilka foteli w kolorze toffi. Wszystkie te barwy pobudzały zmysły, a na dodatek salę wypełniał wspaniały aromat kawy. Usiedliśmy z Maćkiem na kanapach w rogu pomieszczenia, oddzieleni od innych klientów stolikami. Zamówiliśmy po kawie i ciastku, a podczas czekania na zamówienie chłopak odezwał się tylko raz, pytając, czy mogę podać mu serwetkę. Cappuccino musiało podziałać na niego rozluźniająco, bo po kilku minutach przełamaliśmy pierwsze lody. Zaczęłam opowiadać mu o studiach i o rodzinie, a potem on dołożył kilka anegdotek ze swojego dzieciństwa i rozmowa płynęła jakby bez końca. Okazał się bardzo sympatyczną osobą z ogromnym poczuciem humoru. Mieliśmy mnóstwo wspólnych tematów, a o niektóre rzeczy nigdy bym go nawet nie podejrzewała. Okazało się, że wcale nie jest taki święty na jakiego wygląda, ma tylko mały problem z kobietami. Obiecałam sobie w duchu, że pomogę mu pokonać nieśmiałość. To aż niemożliwe, żeby tak świetna osoba nie była z nikim związana na stałe! Poza tym, nie było między nami żadnej bariery na linii płci, bo różnica wieku skutecznie sprawiała, że nie ciągnęło nas ku sobie. Zresztą, pod koniec spotkania Maciek wyznał, że kręcą go blondynki… Misja na ten sezon: Mistrzostwo Polski i znalezienie Muzajowi ładnej, mądrej i w miarę rozgarniętej blondwłosej niewiasty . Trudna robota, ale jak to mówi młodzieżowe porzekadło: „Co to dla nas, bohaterów!”. Przegadaliśmy prawie cztery godziny, a gdy właścicielka kawiarni zaczęła na nas patrzyć zmęczonym wzrokiem pracującej kobiety  uznaliśmy, że to odpowiedni moment na opuszczenie lokalu. Słońce chyliło się na nieboskłonie, jakby było ciągnięte na sznurku. Chmury znacznie się przerzedziły, a wiatr zelżał. Rozpięłam bluzę.

- Czemu tak wcześnie zmyłaś się z imprezy?- zapytał Maciek ni stąd, ni zowąd. Nie byłam przygotowana na takie pytanie, więc zaskoczona wydałam z siebie kilka nieartykułowalnych dźwięków, aby w końcu dodać krótko:

- Byłam zmęczona.- Chłopak spojrzał na mnie sceptycznie i zmrużył oczy.

- Conte też wcześnie wyszedł, chyba w tym samym czasie, co ty- zauważył, a mnie zrobiło się gorąco. Nie wiem czemu, ale nie chciałam, żeby ktokolwiek dowiedział się o tym incydencie. Sama wolałabym o nim zapomnieć.

- Tak?- zapytałam, starając się, żeby mój głos nie był zbyt wysoki- nie widziałam go, gdy wracałam.- wyznałam, wzruszając ramionami. Maciek nie odzywał się przez jakiś czas. Czułam, że dopowiedział sobie pewne sprawy. Jeśli jutro klub będzie huczał od plotek, to chyba nie przyjdę jutro do pracy. Żegnając się, posłałam mu znaczące spojrzenie. Mam nadzieję, że zrozumiał. Zaraz, przecież to jest facet- po co ja się łudzę… Ale Muzaj nie był raczej typem człowieka, który karmi całą drużynę nowinkami z życia prywatnego sztabu. Zresztą, faceci nie plotkują! Chyba…

Następnego dnia do południa było względnie spokojnie, nie miałam do roboty nic oprócz wypełnienia kilku papierków. Koło dwunastej przez mój gabinet przewinęło się kilka osób ze sztabu szkoleniowego, w tym Miguel, żeby zaprosić mnie na oficjalną galę z okazji jakiejś tam rocznicy. Szczerze mówiąc, nie słuchałam ich- myślami byłam gdzieś daleko stąd. Impreza miała odbyć się dopiero za tydzień, a to jeszcze mnóstwo czasu. Gdy po ich wizycie wróciłam do papierkowej roboty, do drzwi rozległo się nieśmiałe pukanie. Conte. Cholera, ten facet naprawdę nie daje o sobie zapomnieć. Był ubrany w czarną, obcisłą koszulkę z nadrukiem i sprane jeansy. Mokre po prysznicu włosy błyszczały w sztucznym świetle lamp. Nerwowo przeczesał je ręką, a ja… ja chyba znowu zapomniałam o oddychaniu. Wbiłam paznokcie we wnętrze lewej dłoni i uśmiechnęłam się do niego. Po koleżeńsku, zupełnie niezobowiązująco. Odwzajemnił uśmiech i usiadł naprzeciw mnie.

- Co słychać?- zapytał, a do mnie doszedł zapach jego zniewalających perfum. O Boże.

- Wszystko dobrze, a u ciebie?- spytałam, starając się odpowiednio modulować głos. Spuściłam wzrok i udałam, że zajmuję się bardzo ważnym plikiem kartek przede mną. Co ja plotę, jedyne na czym mogę się skupić to powstrzymywanie swojej zwierzęcej części natury od rzucenia się na niego. Co się ze mną działo?! Jeszcze kilka dni temu nie miałam problemu ze swobodną rozmową.

- W porządku- odpowiada zdawkowo, widać, że się nad czymś zastanawia.- Słyszałaś o tej gali za tydzień?- pyta, a ja kiwam głową, zupełnie nieświadoma tego podstępu.- Chciałabyś pójść ze mną?- pyta, ja spłoszona podnoszę wzrok znad drobnego druczku. Myślę nad jakimś dobrym kłamstwem.

- Muszę jechać do…- nie możesz jechać do Warszawy, idiotko, bo obiecałaś Miguelowi, że będziesz na balu!- Nie wiem, czy się tam wybiorę- mówię w końcu, a podświadomość gdzieś z tyłu głowy szepcze: „kłamca, kłamca…”. Bo zdecydowanie bardziej zgodna z prawdą byłaby odpowiedź „pójdę z tobą wszędzie, mogę się nawet czołgać!”. Ale na litość boską, gdzie się podziała moja godność?! Nie dam się tak owinąć wokół palca facetowi, który chyba nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, że ma mnie w garści. Facundo przyglądał mi się badawczo, chyba wyczuwając kłamstwo. W końcu wstał z fotela i z ociąganiem ruszył w stronę drzwi.

- Jeżeli się zdecydujesz, to daj znać- rzucił na odchodne, a gdy miał sięgać za klamkę, drzwi otworzyły się z impetem. Conte został powalony niczym kłoda, a do pokoju wbiegł zasapany Muzaj. Poderwałam się z krzesła i poleciałam ocucać Argentyńczyka. Zdaje się, że niedługo wszyscy będą mogli podziwiać ogromne limo pod jego prawym okiem… Maciek również do niego doskoczył, spojrzał najpierw na mnie, potem na niego, dwukrotnie powtórzył tę czynność, uniósł znacząco brwi, a dopiero potem zabrał się za przepraszanie poszkodowanego. Facundo powoli powracał do świata żywych, a na mnie ten impuls podziałał bardzo dobrze- wreszcie rozbudziłam się z tego dziwnego letargu. W tym momencie chciało mi się nawet śmiać. Bo fakt bycia takim niezdarą i pechowcem jednocześnie rzeczywiście wydają się być komiczne. Facu nieco zamroczony otworzył oczy i rozejrzał się po sali.

- Puta Madre!- zaklął siarczyście, podnosząc się z podłogi. Pod okiem powoli robił się ogromny siniak.

- Przepraszam stary, nie wiedziałem, że ktoś tutaj jest…- tłumaczył się Maciek, nie wiedząc, czy ma pomóc Conte, czy lepiej trzymać się z daleka. Biedak chwiejnie podniósł się do pozycji siedzącej i złapał się za głowę. Pod nosem wciąż miotał jakieś niezrozumiałe przekleństwa.

- Przyniosę lód- oznajmiłam i wybiegłam niczym proca z pokoju. Co jak co, ale lodu w klubie dostatek. Pobiegłam do pomieszczenia fizjoterapeutów i poprosiłam o coś zimnego. Dali mi kilka dużych kostek zmrożonej wody zawiniętych w ścierkę. Prawie potykając się na śliskich kafelkach, leciałam na ratunek Argentyńczykowi. Przed drzwiami musiałam przystanąć na chwilę, aby ponownie złapać równowagę i ustabilizować oddech. Zza uchylonych drzwi usłyszałam męski głos.

- Czego szukałeś u Gaby?- zapytał ostro Muzaj. Jego sąsiad wydał z siebie gniewne sapnięcie.

- To nie twoja sprawa, młody- warknął. Przez kilkanaście sekund panowała cisza, a gęstą atmosferę czułam na korytarzu.

- Masz rację, nie moja. Ale jeżeli ją skrzywdzisz w jakikolwiek sposób, będziesz miał ze mną do czynienia.- oznajmił groźnie Maciek, a Facundo już się nie odezwał. Muzaj wstał i uchylił drzwi, a w progu zobaczył mnie. Zlustrował moją sylwetkę wzrokiem, uśmiechnął się lekko i swobodnie mnie wyminął. Stałam tak przez chwilę oszołomiona, podczas gdy chłopak zniknął za zakrętem. Potrząsnęłam głową, aby odrobinę się otrzeźwić. Weszłam z powrotem do gabinetu. Conte znowu leżał na dywanie, a miejsce uderzenia robiło się coraz bardziej sine. Potrząsnęłam ściereczką pełną lodu, a on spojrzał na mnie niczym na wybawcę, który ratuje go przed straceniem. Uklęknęłam i przyłożyłam mu zimy okład do skroni. Facundo w ogóle się nie odzywał, miał zamknięte oczy i skwaszoną minę. Gdyby byłby sobą, na pewno zacząłby żartować ze swojej niezdarności, ale coś wyraźnie go trapiło. A ja raczej wiedziałam co i nie mogłam mu w tym wypadku pomóc- miałam chyba ten sam problem. Odchyliłam nieco woreczek, aby móc mu się lepiej przyjrzeć. Pochyliłam się nad chłopakiem, a kilka moich niesfornych kosmyków opadło na jego twarz. Natychmiast otworzył oczy, a ja zamarłam. Nie wiem, ile wpatrywałam się w tę piękną otchłań, bo jego czekoladowe tęczówki pochłonęły mnie całkowicie. Opanowawszy się, gwałtownie podniosłam głowę.

- Za jakiś czas opuchlizna zupełnie zejdzie, zostanie tylko siniak- poinformowałam go sucho, szukając punktu zawieszenia gdzieś na ścianie. Mój wzrok utkwił na jednym z obrazków nad kanapą. Facundo nie skomentował moich słów, leżał tylko i chyba znów zamknął oczy- nie jestem pewna, bo nie odważyłam się już na niego spojrzeć inaczej niż kątem oka. W ciszy przeniosłam się na krzesło przy biurku.– Nie chcesz, żeby ktoś ze sztabu cię obejrzał?- zapytałam, przecinając głuchą ciszę barwą swojego głosu.

- Poradzę sobie- odarł- nie trzeba mnie niańczyć-dodał kpiąco i podniósł się z podłogi. Chyba nieco go zraziłam tym brakiem reakcji na jego zachowanie. Wciąż trzymał paczuszkę z lodem przy skroni. Wzrokiem odprowadziłam go do drzwi, a gdy zniknął mi z oczu, głośno uderzyłam głową o blat biurka. Wszystko dzisiaj szło nie tak! Im bardziej chcę go unikać, tym częściej pojawia się na mojej drodze. Ale nie mogłam się zakochać. Zimne suki się nie zakochują, a w facetach z pracy to już w ogóle. Przecież nie chcę, żeby moje życie przemieniło się w tandetną komedię romantyczną… Prawda?

***

Wychodzę z jej gabinetu zły, obolały i z piekielnie mocno pulsującymi skrońmi . Kręci mi się w głowie, ale wściekłość jakoś tłumi ból. Znowu nie wykorzystałem okazji! Zresztą, czy ona w ogóle jest zainteresowana? Unika mnie jak ognia, czy ta dziewczyna myśli, że tego nie widać? Może ma faceta? Na samą myśl zrobiło mi się gorąco, a ciało zalała kolejna fala furii. Na co byłem taki wściekły? Bo to była pierwsza kobieta, której nie mogłem zdobyć, ot tak. Nie mogłem sobie jej również odpuścić, nie potrafiłem wypróbować na niej żadnej ze swoich słynnych sztuczek, bo kiedy stawała obok mnie byłem inną osobą, byłem… sobą. Nie musiałem jej kokietować, udawać, że śmieszą mnie jej żarty- bo naprawdę tak było. A może to tylko chwilowe? Przecież przyrzekałem sobie, że będę wolnym strzelcem, że nie dam się uwiązać. A ta dziewczyna owija mnie sobie wokół palca, to ja muszę starać się o jej względy, zapraszać ją na różne bale, to mnie język plącze się gdy tylko jest w pobliżu. Nie dam się tak opętać! Na litość boską, jestem facetem, przystojnym, samowystarczalnym. Mogę mieć każdą. „Tylko nie ją…”, podpowiada ten upierdliwy głosik w głowie. Nie, dość. Nie potrzebuję tej dziewczyny, skoro jej na tym nie zależy. A może tu chodzi o tego całego Muzaja? Gówniarz wstawił się za nią niczym rycerz na białym koniu. A nuż między nimi rzeczywiście coś jest? Jasna cholera, przecież to nie moja sprawa. Niech robi ze swoim życiem co tylko chce. O nie, Gabrielo Kruk, nie zawładniesz względami takiego faceta jak Facundo Conte! Niech to szlag, muszę to jakoś odreagować. Chyba że… Chyba, że spróbuję po raz ostatni ją zdobyć. Za wszelką cenę. I od teraz panuje tylko jedna zasada- wszystkie chwyty dozwolone.

***

Gdy wychodzę z hali, słyszę z oddali swoje imię. Po chwili podbiega do mnie zziajany Andrzej i przytrzymuje mi drzwi. Uśmiecham się w odpowiedzi na ten miły gest, który w moim mniemaniu nie powinien zwiastować niczego więcej. Ale Wronka chyba ma inny tok myślenia.

- Co robisz w sobotę za tydzień?- pyta chłopak, a jego słowa otaczają mnie znienacka. Nie widywaliśmy się ostatnio zbyt często, a on chce sobie chyba przypomnieć te „stare, dobre czasy”, kiedy muszę przyznać- trochę się w nim podkochiwałam. Teraz jednak jest inaczej, stare dzieje minęły, a jego pytanie zamiast  ucieszyć, zupełnie zbija mnie z tropu.

- W sobotę?- powtarzam, udając zastanowienie. Siedzę w domu i wżeram czekoladę. Błagam, tylko nie zapraszaj mnie na tę galę, Endrju, przerabialiśmy już ten rozdział!

- A może miałabyś ochotę wybrać się ze mną na imprezę, którą organizuje klub?- zapytał, perfidnie wykorzystując moje wahanie. Postanawiam odpowiedzieć zgodnie z prawdą.

- Wybacz Andrzej, ale nie spotykam się prywatnie z osobami z pracy. Przecież wiesz, jak by to wyglądało w oczach moich przełożonych…- no, prawie zgodne z prawdą. Ale tylko ja i moja podświadomość wiemy, że to wszystko ma drugie dno. Wrona patrzy na mnie sceptycznie.

- Przyznaj się, to przez to, co kiedyś nami zaszło, prawda?- pyta, znowu rozgrzebując stare rany.

- Nie zachowuj się jak dzieciak-upominam go- to nie ma nic do rzeczy!- dodaję, a on prycha rozzłoszczony.

- Znam cię na wylot, wiem że kłamiesz- mówi, przewiercając mnie spojrzeniem. Mrużę oczy.

- Ktoś inny mnie już zaprosił. A ja nie zamierzam iść z żadnym z was- syczę, wkładając w tę wypowiedź tyle jadu, ile tylko jestem w stanie. Chłopak uniósł brwi w niemym zdziwieniu-  zaskoczyłam go.

- Karol?- pyta, układając usta w zszokowaną literkę „o”.

- Karol ma dziewczynę, idioto!  Zresztą, to nie twoja sprawa- warczę, po czym odwracam się na pięcie i odchodzę bez słowa. Miłość zawsze wszystko psuła, zepsuła też moje dawne stosunki z Andrzejem, ale miałam nadzieję, że chłopak po tylu latach odpuści. Najwyraźniej grubo się myliłam. Poważnie, jeszcze tego mi brakowało. Odrzucałam wszystkich potencjalnych facetów, niedługo skończę jako zgrzybiała staruszka z tuzinem kotów na utrzymaniu. Bo muszę się przyznać do pewnej rzeczy- nigdy nie byłam tak naprawdę zakochana. Motylki w brzuchu, szybsze bicie serca, trzymanie się za ręce, czułe słówka… Takie sceny znam tylko z filmów. Owszem, było kilka zauroczeń, ale nigdy nie przekształciło się to w coś poważnego. Czasem napada mnie myśl, że nie jestem zdolna do miłości. Ale przecież kocham wiele osób- kocham moich rodziców, młodszego brata, ciotki, wujków, dziadków i przyjaciół… Ale nigdy nie kochałam nikogo w ten szczególny sposób. Straciłam już nadzieję, że taka zimna suka jak ja może się zakochać, więc odrzucałam każdego, kto byłby w stanie tę „miłość” sprowokować. Bałam się uczuć, uciekałam od nich- idiotyczny paradoks, przecież jestem lekarzem, który leczy ludzkie serca i dusze. Ale ze swoją psychiką nie jestem sobie w stanie poradzić…

Na tych rozmyślaniach zleciała mi cała droga do domu. Wracam do siebie, a gdy zapalam światło w korytarzu, z mojego gardła wydobywa się przeraźliwy okrzyk. Na mojej wycieraczce jest bowiem bardzo niespodziewany gość…

____________________________________

przepraszamprzepraszamprzepraszamprzepraszamprzepraszamprzepraszamprzepraszamprzepraszamprzepraszamprzepraszamprzepraszam!

znowu Was zaniedbałam, aż wstyd przyznać jak bardzo. Po prostu pewne sprawy u mnie prywatnie się rozsypały i nie miałam czasu na czytanie niczego- teraz składam te pieprzone puzzle i zajmie mi to jeszcze mnóstwo czasu, zanim dotrę do finału tej czarnej zabawy. 

Kiedy jakoś się ogarnę, obiecuję, że nadrobię wszystko. Część postaram się przeczytać już dzisiaj.

Jak myślicie, kto jest tym niespodziewanym gościem? Mam nadzieję, że nie traficie! :)

Muszę Wam coś wyznać: mam zaplanowane życie Gabrieli na prawie rok czasu, a nie mam pojęcia, co zrobić w najbliższych rozdziałach. Mam totalną pustkę w głowie... Sama nie wiem jak to będzie.

Jak podobał się Wam piątkowy mecz? Emocje na żywo były wspaniałe, a wracanie na Łuczniczkę na sezon reprezentacyjny to niesamowita sprawa! Chociaż, mam tam takie zboczenie zawodowe, że zawsze automatycznie śpiewam "hej hej hej, Delecta wygra mecz" :D

+ napatrzyłam się na Sebastiana Sole i starczy mi chyba na miesiąc tego widoku... :)

+ niedaleko mnie siedział Rodrigo Quiroga. Myślałam, że złapała go jakaś kontuzja, ale potem gdzieś wyczytałam, że został "odsunięty od zespołu dyscyplinarnie". Wiecie coś więcej na ten temat?

I tak z innej beczki: gra któraś z Was w plażówkę? Ja miałam okazję wczoraj po raz pierwszy grać udział w takim mini turnieju i   wrażenia są super! :) Trochę dziko się czułam na początku, bo nie można było piłki odbić przed serwisem, tona piasku, wiatr, wszystko jakieś takie inne... Mimo wszystko polecam na wakacje, bo to naprawdę świetna zabawa :D tylko w moim wypadku z poziomem gry na plaży trochę gorzej niż na hali... Ale wszystko da się wyćwiczyć :)

przepraszam jeszcze raz. Już zbieram się z tego pyłu i wracam do świata żywych. Obiecuję, że będę sumienna w Waszych opowiadaniach! :)